Xωρίς βοηθητικές...
Πέρυσι το καλοκαίρι ο τότε 4χρονος γιος μου, αποφάσισε να βγάλει τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατό του! Σε όλο αυτό το εγχείρημα είχε σύμμαχο και οδηγό τον μπαμπά του και τα μεγαλύτερα φιλαράκια του, που τον εμψύχωναν και τον βοήθησαν όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε! Το εγχείρημα κράτησε 1-2 μέρες! Την δεύτερη μέρα, πήρε το ποδήλατο και έκανε μόνος του, χωρίς καμία βοήθεια, βόλτες! Που ήταν όμως η μαμά;
Η μαμά αν και αισθανόταν πολύ περήφανη, καθόταν σε μια γωνιά, πίσω από ένα θάμνο και παρακολουθούσε τις προσπάθειες! Πονούσε η ψυχή της όταν έβλεπε το παιδάκι της να πέφτει, ήθελε να του φωνάξει...άστο αγάπη μου, είσαι τόσο μικρός ακόμα ... δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν! Μα κρατιόταν! Πόσος φόβος στην ψυχή! Ότι θα πέσει, θα πονέσει, θα χτυπήσει, θα ματώσει... και ήταν ακόμα τόσο μικρός... μόλις τεσσάρων!!!
Και ύστερα η μαμά θυμήθηκε ένα μικρό πεντάχρονο κοριτσάκι, που έβγαζε και αυτό τις βοηθητικές από το ποδήλατο, αλλά δεν μπορούσε να τα καταφέρει! Το θυμάται να πέφτει, να χτυπάει, αλλά να μη το νοιάζει! Να πεισμώνει και να ξαναπροσπαθεί! Και η δική του μαμά έτρεμε και φοβόταν και εκείνη! Και το έδειχνε τόσο πολύ! Αλλά εκείνο θα μάθαινε πάση θυσία ποδήλατο, γιατί έπρεπε να τρέχει γρήγορα στις βόλτες... να μη μένει πίσω μόνο του! Και οι βοηθητικές το κρατούσαν πίσω!
Ο μικρός τα κατάφερε μια χαρά και χωρίς τη συμβολή της μαμάς! Τώρα παραδίδει μαθήματα στην αδερφή του... Τα συναισθήματα της μαμάς είναι πάλι ίδια... Φόβος, αγωνία και ανησυχία... όμως... η μαμά αποφάσισε να μη τα δείχνει! Να είναι αυτή τη φορά παρούσα!
Τα παιδάκια μας μεγαλώνουν και δυστυχώς δεν θα είμαστε πάντα εκεί να τους κρατάμε τη σέλα και να τους σπρώχνουμε το ποδήλατο! Θα βρουν το τρόπο να τα καταφέρουν και να κάνουν το ποδήλατο της ζωής... χωρίς βοηθητικές! Και όταν τα καταφέρουν (γιατί πάντα βρίσκουν τον τρόπο...), ο ρόλος μας θα έχει τελειώσει!
Εμείς θα πρέπει σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, να είμαστε από δίπλα, να τα εμψυχώνουμε και να επικροτούμε την προσπάθειά τους... να μην είμαστε κρυμμένοι πίσω από ένα θάμνο! Να μη κλείνουμε τα μάτια μας, από το φόβο! Να αφήνουμε τους φόβους μας σε μια άκρη και να τα σπρώχνουμε να προσπαθήσουν! Να μην αφήνουμε την αγωνία μας να τα φυλακίζει!!! Να τα βοηθούμε να ανοίξουν τα φτερά τους!!! Να βγούμε μπροστά και να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη... Είμαι μαζί σου αγάπη μου, το ξέρω πως θα τα καταφέρεις!!! Σε βλέπω και είμαι τόσο περήφανη!!! Περήφανη γιατί το πίστεψες εσύ πρώτος ότι μπορείς! Και όταν πιστεύουμε σε κάτι, πάντα μα πάντα καταφέρνουμε να πετύχουμε τον στόχο μας! Ακόμα και όταν πέσουμε, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να ξανασηκωθούμε και να προσπαθήσουμε πάλι από την αρχή!
Αυτό το σαββατοκύριακο που ήρθε η σειρά της μικρής να βγάλει της βοηθητικές, δεν ήμουν πίσω από τον θάμνο! Έτρεξα με τη μηχανή στο χέρι και φώναζα με όλη τη δύναμη μου για να την ενθαρρύνω!!! Και μπορεί να μην τα κατάφερε ακόμα, αλλά η μαμά της, ο μπαμπάς της και ο αδερφός της θα είναι εκεί να την ενθαρρύνουν... και είμαι σίγουρη πως σε λίγες μέρες θα καταφέρει να κάνει και αυτή τη βόλτα με τους φίλους της ... χωρίς βοηθητικές!
Clelia!
Υ.Γ. Για τα δικά μου 5χρονα παιδάκια το σημαντικό και δύσκολο είναι να βγάλουν τις βοηθητικές! Σήμερα όμως κάποια παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, αγωνίζονται για το μέλλον τους, για να επιτύχουν σε κάποια σχολή και κάποιες μανούλες ξεροσταλιάζουν έξω από μία καγκελόπορτα σχολείου! Η σκέψη μου είναι μαζί σας!!! Καλή επιτυχία σε όσους δίνουν εξετάσεις!
16 σχόλια
Κλειώ μου ξέρεις πως οι αναρτήσεις σου,η γραφή σου και τα θέματα σου, μου αρέσουν πολύ, Όμως διακρίνω σε όλες κάποιους φόβους σου και σε πολλά κάνεις πίσω και αφήνεις τους άλλους να είναι μπρο στα. Όπως φοβαμαι το αίμα, είμαι πίσω από τους θάμνους,γιατί δεν θέλω να πονέσουν τα παιδιά μου κ.απ.Μπες μπρο στα αυτό έχω να σου πω.Τα παιδιά βλέπουν το πρόσωπο της μαμάς και ενθαρρύνονται ή αποθρασύνονται.Εάν δείξεις πως φοβάσαι θα φοβηθούν.Αν κλάψεις θα κλάψουν.Αν ενθουσιαστεις θα ενθουσιαστού ν.Καλός ο ρόλος τού μπαμπα,αλλά και η μαμά πρέπει να είναι παρούσα σε όλα.Εξ άλλου νόμιζω πως αυτό που κανεις με την μικρή σου τώρα είναι το καλύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκιά μου Μαμά Μαρία!Πόσο δίκιο έχετε!!! Το προσπαθώ να ξέρατε πόσο πολύ το προσπαθώ! Αλλά η καρδούλα μου το ξέρει... Βλέπω όμως πως κάθε χρόνο βελτιώνομαι οπότε δεν χάνω την ελπίδα μου! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΠόσο γλυκό κείμενο γλυκιά μου μανούλα! Μακάρι έτσι εύκολα να τα καταφέρνουν τα παιδάκια σας σε όλους τους τομείς της ζωής τους! Και με τους 2 γονείς δίπλα τους να βοηθάνε όσο πρέπει και να καμαρώνουν 💖💖
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ! Μακάρι να τα καταφέρνουν εύκολα και η μαμά να αποφύγει το εγκεφαλικό ( τα υπογλώσσια πάντως δεν θα τα αποφύγω... είμαι σχεδόν βέβαιη)
Διαγραφή<3
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή επιτυχία και στη μικρή! Φιλιά, Ελίνα
Ελινάκι μου!!! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Φιλάκια πολλά!
ΔιαγραφήΜε συγκίνησες!! Πόσο δίκιο έχεις! Αχ εμένα τρέμει το φυλοκαρδι μου σε κάθε νέο του εγχείρημα μα θα πω πάντα, προσπάθησε αν το πιστεύεις απλά πρόσεχε, εγώ είμαι εδώ!! Μα η καρδούλα μου το ξέρει!!! Είναι και αυτό μέρος του ρόλου μας και από τα σημαντικοτερα!! Φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα γι αυτό είμαστε άλλωστε δίπλα τους για να τους βοηθήσουμε να ανοίξουν τα φτερά τους! Πολύ ωραίο κείμενο Κλειώ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Μαρίνα μου! Αυτό που για να τους βοηθήσουμε πρέπει να ξεπεράσουμε όλους μας τους φόβους... είναι απίστευτο!!! Τουλάχιστον το προσπαθώ!!! Φιλάκια πολλά!!!
ΔιαγραφήΘα σου έγραφα πως ο ρόλος της μαμάς (του γονιού γενικότερα) δεν τελειώνει ποτέ, αλλάζει, μεταβάλλεται, εξελίσσεται, μα δεν τελειώνει, αλλά ήδη με το υστερόγραφό σου, τα είπες όλα εσύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντομα και η κούκλα σου θα κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και σε λίγα χρόνια (καλά να 'μαστε) θα είμαστε εδώ να μοιραζόμαστε το άγχος των εξετάσεων! (Και τότε να σε δω μανούλα!!! χαχα!)
;-)
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ, κούκλα μου!
Είδες Γιάννα μου; Το έσωσα τελευταία στιγμή! Ναι το ξέρω πως είναι ένας ρόλος που δεν έχει τέλος... απλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή ίσως λίγο να ηρεμείς! Σε φιλώ!!!
Διαγραφήβασικα μπραβο στα μικρα σου που εχουν πεισμα. γιατι οσο κ αν μας στεναχωρει που χτυπανε, δε θα ηταν χειροτερο να τα παρατουσαν απο φοβο? Απεναντιας, αυτο τους κανει κ μας κανει υπερηφανους. γιατι τα ανεξαρτητα παιδια ειναι κατι σπανιο τελευταια!
ΑπάντησηΔιαγραφήαντε κ σε αμαξι το επομενο!!!!
Αχ Ζήνα μου, πολύ βασικό αυτό που λες!!! Ανεξάρτητα παιδιά! Πόσο το θέλω αυτό! Πιστεύω πως τότε θα έχω κάνω τη δουλειά μου ως μάνα, σωστά!
ΔιαγραφήΠάντως είναι εκπληκτικό πόσα καταφέρνουν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους!Και εμένα 4 χρονών έκανε χωρίς βοηθητικές και τώρα στα 7 μου ζητάει προπονήσεις στην ποδηλασία,άστα μη μπλέξεις είναι η υπόθεση!Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Δέσποινα! Και εις ανώτερα!!! Το πόσα κάνουν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι απίστευτο!!! Φιλάκια!
ΔιαγραφήΜα πόσο συμφωνώ και πόσο σε καταλαβαίνω... έτσι και εγώ, δεν μένω πια πίσω από τους θάμνους μα σφίγγω τα δόντια, (υπό)στηρίζω και προσπαθώ να ζω μαζί τους το κάθε τους νέο βήμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή