Ο Αη Βασίλης και οι φακές!!!

Η' αλλιώς εκμεταλλεύσου τη δύναμη του Αη Βασίλη, για να περάσει το δικό σου...

Μην ξεγελιέστε η σημερινή ανάρτηση δεν είναι Χριστουγεννιάτικη. Είναι είναι ένας ύμνος για την απόγνωση της Ελληνίδας μάνας, να πείσει το παιδί της, να βάλει κάτι πράσινο και υγιεινό στο ερμητικά  κλειστό στόμα του.

Η μικρή μου λοιπόν, μέχρι είκοσι περίπου μηνών, έτρωγε και σπανακόρυζο και φασολάκια και φακές και τα πάντα!!! Ώσπου ένα ωραίο πρωί, ξύπνησε πανευτυχής και αποφάσισε να κάνει την επανάστασή της! Τα έκοψε όλα με μιας, μαχαίρι...! Κράτησε ευτυχώς το κρέας και  τα ζυμαρικά και ενίοτε τις πατάτες, ανάλογα με την διάθεσή της. Έχετε δει παιδί να μην τρώει τηγανιτές πατάτες;  Ε, το δικό μου ούτε να τις αγγίξει! Για όσους αναρωτιέστε...όχι η επανάσταση δεν έφτασε στα γλυκά και την ζάχαρη... Εκεί έμεινε κυρία! Τα έτρωγε όλα μέχρι τελικής πτώσης!!!

Στην αρχή μου είπαν φάση είναι, θα περάσει! Το πίστεψα και εγώ, γιατί ήθελα να το πιστέψω, και γιατί το είπε και η μανούλα μου, που ξέρει από αυτά, αλλά τζίφος... (Ε μαμά, μάντεψε πάνε τέσσερα χρόνια και ακόμα η φάση δεν έχει περάσει!)

Μετά άρχισα να εφαρμόζω το project επιχείρηση κρυμμένα λαχανικά! Τόμπολα!!! Όσο επιμελώς και να τα έκρυβα η μικρή τα καταλάβαινε... Έστελνα ας πούμε, στο σχολείο κολοκυθάκια γεμιστά, ξέρετε μόνο τη γέμιση με αλεσμένο το κολοκύθι μέσα, το καταλάβαινε και δεν έτρωγε μπουκιά. Όχι χρυσή μου, δεν φαινόταν το κολοκύθι, ούτε καν με μικροσκόπιο! Η μικρή όμως το καταλάβαινε, το μύριζε, το ένιωθε...δεν ξέρω τι να πω! Την άλλη μέρα το ίδιο φαγητό, χωρίς όμως αλεσμένο κολοκύθι μέσα και το πιάτο γύριζε άδειο.  (Μου τη ζήτησαν για τις ικανότητές της, από το χημείο του κράτους, αλλά εγώ δεν την έδωσα.)

Έκανα διάφορες προσπάθειες, όλες όμως ήταν άκαρπες. Στο τέλος με έπιασε η νηπιαγωγός και μου είπε πως με τις αλχημείες μου, θα σταματήσει το παιδί να τρώει και αυτά που τρώει. Ε, τι να κάνω, συμμορφώθηκα με την γνώμη της ειδικού και άφησα την μικρή στην ησυχία της. Μαγείρευα προσεκτικά, χωρίς ίχνος μαϊντανού ή άλλου είδους πράσινου μέσα στα φαγητά και όλα κυλούσαν ομαλά.

Ναι, αλλά με έτρωγε... καθότι είπαμε Ελληνίδα μάνα! Ώσπου πέρσι, παραμονή Πρωτοχρονιάς δέκα λεπτά πριν ο Αη Βασίλης χτυπήσει την πόρτα μας, μου ήρθε η φαεινή ιδέα!  Πιάνω τον Αη Βασίλη, που τον έχω και του χεριού μου, και του λέω να δώσει στη μικρή ένα σακουλάκι φακές! (Ξέρω, ξέρω η Cruella Devil και η Τασώ Καββαδία ωχριούν μπροστά μου. Οι φίλοι μου, που με διαβάζουν τώρα,  καλά θα κάνουν να προσέχουν από εδώ και πέρα και να μην τα βάζουν μαζί μου!)

Έρχεται λοιπόν ο Αη Βασίλης, παίρνουν τα παιδάκια τα δώρα τους, έρχεται η σειρά της Νεράιδας μου, βγαίνει το σακούλι με τις φακές, μένει κάγκελο η μικρή! Έμαθα, της λέει ο άγιος, ότι δεν τρως φακές και δεν τρως και πολλά άλλα φαγητά, αλήθεια είναι;  Κουνάει το κεφαλάκι η μικρή (εντάξει, εκεί λίγο λύγισα και άρχισα να έχω seconds thoughts, για το τι μάνα είμαι εγώ που καταφεύγω σε τέτοια δόλια κόλπα κλπ, αλλά το ξεπέρασα εύκολα). Θέλω της λέει, να προσπαθήσει να φας αυτές τις φακές. Θα σου δώσω το δώρο σου τώρα, αλλά θα πεις στην μαμά να τις μαγειρέψει!

Ε αυτό ήταν! Πέτυχε! Εντάξει δεν τρελαίνεται και δεν είναι το αγαπημένο της φαγητό, αλλά  το τρώει. Ανοίγει το στόμα της βρε παιδάκι μου και έγινε και πιο διαλλακτική στο να δοκιμάσει και άλλα φαγητά, λέμε τώρα! Αυτό ήταν από μόνο του, για μας ένα το μικρό θαύμα...

Για όσους βιαστούν να με κατηγορήσουν και να με κατακρίνουν για τους δόλιους τρόπους στους οποίους κατέφυγα, για να φάει το παιδί  μου και κάτι άλλο εκτός από κρέας και ζυμαρικά, έχω να απαντήσω το εξής : Μαγειρεύετε πρώτα κρέας - μακαρόνια, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, για τέσσερα χρόνια και μετά ελάτε να μου πείτε!

Βέβαια, η μικρή την εκδίκησή της την πήρε τον Σεπτέμβρη, όταν πήγαμε να δούμε την ταινία "Tα μυαλά που κουβαλάς". Εκεί το συμπαθέστατο συναίσθημα της αηδίας, ήταν ένα πράσινο καρτούν, που αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ήταν πράσινο, κατά τα άλλα ήταν φιγουρίνι. Το βλέπει η Νεράιδα μου και μου λέει..."Τελικά μαμά, για να είναι πράσινη η αηδία, μάλλον πολλά παιδάκια δεν θα τρώνε πράσινα φαγητά και θα αηδιάζουν με αυτά, σαν εμένα! Φαντάσου φακές και φασολάκια, που θα πρέπει να μαζέψει για να δώσει ο Αη Βασίλης!"  Άντε τώρα να της απαντήσεις...

Τέλος, εντελώς συμπτωματικά προχθές έρχεται και μου λέει,
-Μαμά ετοίμασε για φαγητό κανένα φασολάκι, να τα δοκιμάσω...
-Γιατί αγάπη μου; ρωτάω εγώ.
- Ξέρεις, πλησιάζουν Χριστούγεννα...και σκέφτομαι να φάω τίποτα πράσινο μπας και αποφύγω το σπανακόρυζο αυτή τη φορά...
Πείτε μου τώρα εσείς, ποιος δουλεύει ποιον!!!

Νεφελάκι μου, αν ύστερα από χρόνια διαβάσεις αυτό το ποστ, προσπάθησε να δικαιολογήσεις την μανούλα! Στο κάτω κάτω,  μπορεί να μην θυμάσαι τι δώρο πήρες εκείνη την χρονιά, τις φακές όμως, είμαι σίγουρη αγάπη μου, πως δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ!

Clelia!