Το περιτύλιγμα των Ξωτικών!

Καθώς ετοιμαζόμουν για το Χριστουγεννιάτικο πάρτι, έπεσα πάνω σε μία ιδέα για παιχνιδιάρικα τυλιγμένα δώρα! Μου άρεσαν τόσο πολύ, που είπα να τo κάνω και εγώ, για τα δώρα που θα έφερνε η Νεράιδα στο Χριστουγεννιάτικο πάρτι.

Έτσι, τα σκανταλιάρικα ξωτικά (δηλαδή εγώ) έπιασαν δουλειά! Δεν μου έφταναν μόνο οι ετοιμασίες για το μπουφέ, το καθάρισμα του σπιτιού, το στόλισμα και γενικά το ότι τα ήθελα όλα στην εντέλεια! Έπρεπε να χάσω και 3 ώρες από τη ζωή μου για να ζωγραφίζω στα χαρτιά μικρά ταρανδάκια, μόνο και μόνο για να δώσω μια πιο εορταστική νότα...

Ενώ γενικά από τη φύση μου είμαι υπεραισιόδοξη, δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη την ώρα και άρχισα να σκέφτομαι το μάταιο του όλου θέματος! Καθόμουν και ζωγράφιζα ώρες πάνω σε ένα χαρτί που ο προορισμός του ήταν να πεταχτεί!

Και τότε σταμάτησα για μια στιγμή και θυμήθηκα το άρθρο της Άσπας, για τα μπαλόνια! Εκεί λοιπόν, έλεγε πως ένα παιδί δεν πρέπει να στερηθεί ένα μπαλόνι , μόνο και μόνο επειδή ένας μεγάλος ξέρει πως αργά ή γρήγορα το μπαλόνι θα σκάσει... Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να ζούνε την παιδικότητά τους! Ναι, το μπαλόνι θα σκάσει (και το ξέρουν), αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να θέλουν και να διεκδικούν να πάρουν μπαλόνια! Έστω και για την πρόσκαιρη χαρά που τους προσφέρουν! Αυτό φαίνεται με είχε στοιχειώσει και το θυμήθηκα την κατάλληλη στιγμή. Όπως ξέρουμε πως τα μπαλόνια θα σκάσουν έτσι και εγώ ήξερα πως ξόδευα ώρα για να ζωγραφίσω κάτι, που πιθανόν κανένας δεν θα έδινε σημασία και σίγουρα θα το πετούσαμε!

 Συνειδητοποίησα όμως, ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ζωγράφιζα τον Ρούντολφ στα χαρτάκια, εγώ αισθανόμουν υπέροχα! Είχα ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη, σαν να έκανα μια σκανταλιά και σιγοτραγουδούσα! Τι σημασία είχε λοιπόν που ζωγράφιζα 3 ώρες ασταμάτητα πάνω σε κάτι το οποίο θα πεταχτεί; Ο λόγος που το έκανα είναι για να προσθέσω στη ζωή των παιδιών λίγη μαγεία ακόμη, και αυτό με έκανε να αισθάνομαι περίφημα! Το έκανα για να κάνω τα παιδιά μου να πιστέψουν στα Ξωτικά και στον Άγιο Βασίλη λίγο παραπάνω... και φυσικά να χαρούν και να χαμογελάσουν!!! Αυτό από μόνο του, θα άξιζε να χάσω και παραπάνω από 3 ώρες!
 Ε λοιπόν, χαλάλι!!!

Στο πάρτι όταν τα παιδιά πήραν τα δώρα, νόμιζα ότι δεν έδωσαν καμιά σημασία στα περιτυλίγματα! Μόνο οι μεγάλοι τα θαύμασαν για λίγο, οι μικροί βιαζόταν φυσικά να δούνε το περιεχόμενο, σιγά και να μην του έδωσαν σημασία!

Τα παιδιά μου όμως, είχαν κρατήσει τα ζωγραφισμένα σακουλάκια και σήμερα που συγύριζα τα βρήκα και αποφάσισα να τα πετάξω... Μέγα σφάλμα όπως αποδείχτηκε! Γυρνάνε τα μικρά από το σχολείο, πάνε στο δωμάτιό τους και αρχίζει ο διάλογος! (Μ= μαμά, Ν= Νεφέλη)

Ν: Μαμά καθάρισες το δωματιό μας;
Μ: Ναι αγάπη μου!
Ν: Και πείραξες τα πράγματα στο γραφείο μας;
Μ: Ναι αγάπη μου, πως αλλιώς θα καθάριζα;
Ν: Αααα ωραία! Και που έβαλες τα σακουλάκια της Νεράιδας!
Μ: Τα πέταξα μωρό μου...
Παύση, σιγή και ύστερα κλάμα....
Ν: Καλά μαμά πως μπόρεσες να το κάνεις; Αυτά τα είχαν ζωγραφίσει τα Ξωτικά ειδικά για εμάς!!!

Μέχρι να συνέλθουμε είδα και έπαθα! Βλέπω να ξαναζωγραφίζω άλλες 3 ώρες αύριο...και να σας πω κάτι; Καλά να πάθω... Μάλλον θα πρέπει να πιστέψω λίγο παραπάνω στα παιδιά  μου!
Τελικά όμως αυτό που έμαθα καλά είναι πως τα παιδιά βλέπουν τα πάντα ... πολλές φορές όχι με τα μάτια τους, αλλά με την αθωότητα της παιδικής τους ψυχής!

Μπορεί να μην σχολίασαν εκείνη την ώρα, το πόσο φανταστικά και τέλεια είχαν ζωγραφίσει τα Ξωτικά τα περιτυλίγματα από τα δώρα τους, ήξεραν όμως ότι κάτι μαγικό είχε γίνει μόνο για αυτά!!!

Believe in magic,
Clelia!!!