Τι γίνεται όταν μαζευτεί μία ομάδα ταλαντούχων παιδιών, που έχουν όρεξη για δουλειά, ζωντάνια και ενεργητικότητα, και αποφασίζουν με την καθοδήγηση των δασκάλων τους, να ανεβάσουν ένα μιούζικαλ; Αριστούργημα γίνεται!

Είμαι πίσω να ξέρετε!
'Ο,τι και να ήταν αυτό το κακό που με είχε βρει, πάει το ξεπέρασα! Λίγο που έφτιαξε ο καιρός (το είπαμε δεν είμαι καθόλου χειμωνιάτικος τύπος, μόνο τα Χριστούγεννα μου αρέσουν), λίγο τα σχόλια σας, λίγο κάτι ζωγραφιές των παιδιών μου, ανοιξιάτικες  παρακαλώ (Πασχαλινές για να ακριβολογούμε), λίγο που συνήθισα αυτή την ρημαδο-δίαιτα και αποχαιρέτησα 2 κιλάκια... Έστρωσα!

Αχ, ευτυχώς γιατί να πω την αλήθεια, μου είχε λείψει λίγο ο εαυτούλης μου! Ο θετικός και αισιόδοξος, αυτός που ζει στο τρίτο συννεφάκι δεξιά, που την ηλιόλουστη παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα ονειρεύεται το καλοκαίρι και μπάνια στην καταγάλανη θάλασσα!
Ξεσηκώνομαι λοιπόν και κάνω εκείνες τις συζητήσεις με την φιλεναδίτσα μου, την Κλειούλα μου, (είπα μην τηλεφωνήσετε ακόμα να μου περάσουν τον ζουρλομανδύα) και ξαφνικά όλα γύρω μου φαίνονται πιο όμορφα και πιο φωτεινά!

 Με το που τελειώνει ο Ιανουάριος, μεγαλώσει λίγο η μέρα και ζεστάνει (λέμε τώρα ) ο καιρός, ξεκινάω και εγώ τα καλοκαιρινά όνειρα! Γίνεται , γίνεται! Έχω πείσει τον εαυτό μου πως αφού δεν μπορώ με αυτή την παγωνιά να κάνω μπάνια στη θάλασσα και να πίνω μοχιτάκια στο camping, ας τα κάνω τουλάχιστον στον ύπνο μου! Και είναι τόσο μεγάλη η αυθυποβολή που έχω, που ξεκινάω να βλέπω όνειρα και καλά ότι είναι καλοκαίρι και ζω στο camping! (Αλήθεια λέω... και σας είπα, μην φωνάξετε τους κυρίους με τις άσπρες μπλούζες να με πάρουν, θα δώσω εγώ το σύνθημα πότε).

Είναι τόσο όμορφα, καλοκαιρινά και ζωντανά τα όνειρά μου, που με γεμίζουν αισιοδοξία και θετική ενέργεια! Βέβαια έχει  κάποια αρνητικά γιατί όταν ξυπνάω, ψάχνω για καλοκαιρινές συνταγές, λικέρ φράουλας και καρπουζάδας, και που να βρω φράουλες και καρπούζια τέτοια εποχή οέο; Ξέρω ξέρω, ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα λέγεται αυτό, αλλά εγώ στο μυαλό μου τα έχω κάπως τακτοποιήσει και μπορώ να ζω σε δύο παράλληλους κόσμους! (Ααα όλα και όλα όσο ατακτοποίητη είμαι στην καθημερινότητα και στο σπίτι, όπως σας τα είπα εδώ, τόσο τακτοποιημένα και σε κουτάκια βρίσκονται τα πράγματα στο μυαλό μου).




Οι δύο κόσμοι μου! Ο πραγματικός  και o φανταστικός! Στον πραγματικό δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω και πολλά!  Προσπαθώ, όμως τα περισσότερα που θέλω να αλλάξω δεν εξαρτώνται από εμένα!!! Αλλά στον φανταστικό, στον κόσμο των ονείρων μου, μπορώ να τα κάνω όλα όπως θέλω εγώ!!! Αυτό και αν είναι ευτυχία! Στα όνειρά μου είναι πάντα καλοκαίρι, ζω κοντά στη θάλασσα και έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ! Για έναν περίεργο λόγο, τα όνειρά μου είναι πάντα πολύχρωμα! Ποτέ δε βλέπω ασπρόμαυρα όνειρα!!! Κάποιες φορές κιόλας τα βλέπω με μουσική υπόκρουση! (Γελάτε ε? Καλέ αλήθεια λέω!!!)

Το πιο ωραίο όμως είναι ότι τις περισσότερες φορές, καταφέρνω να επιβληθώ και να δω ότι θέλω εγώ, χωρίς να ξυπνήσω! Για παράδειγμα (Βασίλη, για το καλό του γάμου μας μη διαβάσεις) βλέπω ότι τα παιδιά μου παίζουν στην ίδια παιδική χαρά με τα παιδιά του Ρουβά! Εεε σιγά και να μην ξυπνήσω! Καλέ θα έρθει ο Ρουβάς να μου πιάσει την κουβέντα στο παγκάκι!!! (Ναι ναι τα παιδιά μας ακόμα θα παίζουν!!!)

Άλλες φορές πάλι, που βλέπω να με κυνηγάνε, πείθω τον εαυτό μου ότι ονειρεύομαι και μπορώ να κάνω ότι θέλω... άλλοτε πετάω, άλλοτε σκαρφαλώνω σαν Batman, άλλοτε οδηγώ σαν ραλίστας πάντως καταφέρνω να ξεφύγω με κάποιο μαγικό τρόπο, χωρίς να ξυπνήσω!!!

Για αυτό και λάτρεψα την ταινία Inception! (εκτός του ότι έπαιζε ο θεός Λεονάρντο) Πραγματευόταν το θέμα των ονείρων με ένα μοναδικό, συγκλονιστικό τρόπο που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν ονειρεύεσαι ή αν είσαι ξύπνιος!

Η εξαιρετική στιγμή από την ταινία Inception, όπου ο πρωταγωνιστής δοκιμάζει την σβούρα του για να καταλάβει αν ονειρεύεται η όχι!

Μεγάλη η δύναμη της αυθυποβολής γενικώς! Εγώ μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει στον ύπνο μου! Αν δεν με πιστεύετε, σήμερα το βράδυ, πριν κλείσετε τα μάτια σκεφτείτε έντονα τι θέλετε να ονειρευτείτε και που ξέρετε... μπορεί και να τα καταφέρετε!

(Τώρα φωνάξτε τον Φρόυντ να με ψυχαναλύσει!)
Γιατί άβυσσος η ψυχή αλλά και το μυαλό του ανθρώπου, και δη το δικό μου!

Dream on
Clelia!

Το πήρα απόφαση! Μάλλον πρέπει να το αποδεχτώ... αυτό με την οργάνωση και την τακτοποίηση δεν το έχω βρε παιδάκι μου! Κρίμα που το έχω για τις αποφάσεις της νέας χρονιάς!

Για κακή μου τύχη, σήμερα έκανα μία βόλτα από φιλικά blog, και θαύμασα το τέλεια τακτοποιημένο δωμάτιο της Λαμπρούκας, και την τακτοποίηση που έκανε η Swanocean στα craft υλικά της! Τις καταζήλεψα...Ψέμματα να πω; Και όσους δηλαδή ζουν στα τέλεια οργανωμένα σπίτια τους, που όλα  τα πράγματα έχουν συγκεκριμένη θέση, και που όταν ψάχνουν κάτι, δεν κάνουν μία ώρα για να το βρουν! (Στην καλύτερη περίπτωση να το βρουν, στην χειρότερη μου έχει τύχει να εγκαταλείψω την προσπάθεια, παίρνοντας το απόφαση πως το εν λόγο αντικείμενο, αποφάσισε να φύγει από το σπίτι μας, για πάντα!)

Αυτό το τελευταίο είναι και το μόνιμο άγχος μου! Πότε θα θυμηθεί ο husband κάτι ξεχασμένο, θα το θέλει μέσα σε 10 λεπτά, θα κάνω το σπίτι ανάστα ο κύριος, δεν θα το βρω και μετά ... ε φαντάζεστε, γίνεται ο κακός χαμός!!!
Γιατί εννοείται πως για ότι εξαφανίζεται μέσα στο σπίτι μας, φταίω εγώ!!! Ναι οκ, είμαι η νοικοκυρά (με την ευρύτερη έννοια του όρου γιατί απέχω πολύ)! Αλλά πως είναι δυνατόν να είμαι υπεύθυνη για κάθε μικρό μικρούλικο κομματάκι lego ή playmobil, για όλα τα αυτοκόλλητα της Έλσας, για όλα τα κοκκαλάκια της μικρής, για όλα τα τιμολόγια της δουλειάς του husband, λογαριασμούς, αποδείξεις κλπ κλπ! Για τα πάντα όλα, υπεύθυνη εγώ!!!

Επομένως, για ότι χαθεί νούμερο ένα ύποπτη είμαι εγώ! Κάθομαι στο εδώλιο του κατηγορούμενου και το κακό είναι πως δεν αθωώνομαι σχεδόν ποτέ, γιατί δεν έχω ελαφρυντικό πρότερου τακτοποιημένου βίου! Είσαι κυρία μου η  νοικοκυρά του σπιτιού; Είμαι που να μην ήμουνα! Γιατί δεν τακτοποίησες το γάντι του μονομάχου του 67ου playmobil; Ένοχη!

via Εννοείται πως σας βάζω φώτο με οργανωμένα σπίτια! Δεν θα γίνουμε και εντελώς ρεζίλι!

Η αλήθεια είναι, μεταξύ μας, πως από μικρή έτσι ήμουν! Ακατάστατη! Όμως, παρά την ακαταστασία μου, ήξερα που βρίσκεται το κάθε τι στο παιδικό μου δωμάτιο! Τις φορές που η μαμά έβγαινε από τα ρούχα της και μου έδινε διορία συμμαζέματος, έκανα θαύματα! Όχι εγώ, να εξηγούμαστε! Η καλή μου η αδερφούλα! Πάντα ερχόταν να με σώσει την τελευταία στιγμή και τα έβαζε όλα σε μια ωραία τάξη! (Συνήθως με δωροδοκία, αλλά άξιζε τον κόπο!) Μου έκανε το δωμάτιο σούπερ- ντούπερ οργανωμένο και βέβαια εγώ δεν έβρισκα τίποτα πια, αλλά χαλάλι! Προσπαθούσα να το κρατήσω συμμαζεμένο για όσο το δυνατόν περισσότερο χρονικό διάστημα, αλλά το ρεκόρ μου ήταν 3 μήνες! Μετά ξανακυλούσα! Και πάλι ο ίδιος χαμός, και πάλι στα δύσκολα έβαζα την αδερφή μου! (Με το αζημείωτο έτσι τα είπαμε, έχω ξοδέψει χαρτζηλίκι και χαρτζηλίκι)

Αααα, η αδερφή μου μεγάλη και τρανή στην οργάνωση! Τώρα που το σκέφτομαι πήρε όλα τα καλά στοιχεία της οργάνωσης αυτή, που γεννήθηκε πρώτη και μετά δεν έμεινε κάτι για μένα! Να φανταστείτε όταν έλειπε καμιά φορά από το σπίτι και ήθελα να πάρω κάποιο ρούχο της (που δεν με άφηνε), για να μην με καταλάβει, φωτογράφιζα πρώτα το ντουλάπι και μετά κρατούσα και σημειώσεις! Χωρίς πλάκα! Έγραφα: κάτω μπλούζα τάδε, πάνω μπλούζα τάδε ανάμεσα σαπουνάκια τάδε! Ωραίες στιγμές! Αυτή πάντως με καταλάβαινε και γινόταν κακός χαμός! Στα τόσα χρόνια μία μόνο φορά τα κατάφερα χωρίς να με πάρει μυρωδιά, και πολύ το ευχαριστήθηκα!

Τώρα όμως, θεά την έχω κάνει, της έχω τάξει τον ουρανό με τα άστρα, τίποτα αυτή! Μεγάλωσα λέει και πρέπει να βάλω μυαλό! Μα μυαλό έβαλα! Να οργανωθώ και να συμμαζευτώ δεν μπορώ!

via Αν είχα φυσικά τέτοιους τεράστιους χώρους, σιγά και να μην είχα πρόβλημα!!!

Anyway, πονεμένη η ιστορία της τακτοποίησης και της οργάνωσης στο σπίτι μας! Και να πω ότι δεν έχω προσπαθήσει! Έχω προσπαθήσει και μάλιστα πολύ! Έχω διαβάσει τόνους και τόνους υλικό σε σχετικά sites και blogs! Ενώ λοιπόν στην αρχή πορώνομαι και νομίζω πως το έχω, δεν ξέρω γιατί, κάπου στην πορεία στραβώνει!!!

Έπειτα είναι και το άλλο! Σε όλα τα ξένα sites δείχνουν κάτι οργανωμένες σπιταρώνες, με άπειρους αποθηκευτικούς χώρους, dressing rooms όσο είναι το σαλόνι μου κλπ κλπ. Πάω και εγώ περιχαρής να εφαρμόσω ότι έμαθα και απογοητεύομαι! Τι να σου κάνει το έρμο το σπιτάκι μου; 70 τετραγωνικά είναι αυτά, για 4 ανθρώπους με χίλια πράγματα! Ναι είμαι υπεύθυνη, αλλά ας έρθει κάποιος να μου πει που να χωρέσω σε ένα μικρο δωμάτιο όλα τα παιχνίδια των παιδιών μου (που σημειωτέον δεν είναι και τόοοσα πολλά) αλλά όπως και να το κάνουμε είναι δύο παιδάκια διαφορετικού φύλου στο ίδιο δωμάτιο! Και καταλήγω να έχω τις πριγκίπισσες στο ίδιο κουτί με τα χελωνονιτζάκια και τα ακούω κιόλας από πάνω! Βέβαια υπάρχουν φορές που πιστεύω πως και άλλα 70 τετραγωνικά να είχα, πάλι δεν θα μου έφταναν, αυτό όμως είναι άλλο θέμα!!!

Και τον χρυσό κανόνα του πετάγματος τον ξέρω! Και τον εφαρμόζω συχνά πυκνά! Εξού και εξαφανίζονται πράγματα από το σπίτι... αλλά δεν ξέρω τι να πω... Έχουν και αυτά τα πράγματα μία τάση να μη μένουν εκεί που τα βάζω, να θέλουν να βγαίνουν από τα συρτάρια, να θέλουν να μας πνίξουν!!! (Γελάτε ε;) Το προσπαθώ πάντως πολύ! Και τώρα που το λέω θα πάω να πετάξω- δώσω ό,τι νομίζω εγώ και όποιον πάρει ο χάρος! Αλλά αλήθεια λέω, δουλειά δεν γίνεται! Εκτός αν αδειάσω το μισό σπίτι! Τότε μπορεί και να αναπνεύσουμε! (Βασίλη μη διαβάζεις, δεν θα πετάξω τίποτα δικό σου).

Οπότε καλά τα λέω! Είμαι ανοργάνωτη και ασυμμάζευτη και όλα τα α-...
Ας το πάρουμε απόφαση και οι 4 να τελειώνουμε!
Πάντως από εδώ και πέρα όταν με ρωτάνε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που είναι το τάδε, ξέρω τι θα απαντάω...
Εκεί ακριβώς που το άφησες!!!
Τα είπα και ξελάφρωσα!!!

Love,
Clelia!

Δεν συνηθίζω να δημοσιεύω Σαββατοκύριακο, όμως σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση  γιατί νιώθω τόσο μα τόσο τυχερή και ενθουσιασμένη!
Σήμερα βίωσα μία από πολλές  χαρές που σου δίνει το blogging! Φαντάζομαι ότι οι φίλες bloggers θα με καταλάβετε!

Χθες κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο, πέτυχα το blog Χειροτεχνήματα, το οποίο όπως δηλώνει το όνομά του έχει να κάνει με διάφορες χειροτεχνικές κατασκευές και κυρίως με σχέδια για κεντήματα! Επειδή μου αρέσει το κέντημα, ασχολούμουν από μικρή (ναι ναι έχω κρυφά ταλέντα), αφιέρωσα  λίγη ώρα παραπάνω για να δω κάποια σχέδια και να ονειρευτώ. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το συγκεκριμένο blog  και η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ!

Η Νίκη, μόλις είχε ανεβάσει κάποια σχέδια για δεινοσαύρους! Ήταν όλοι πολύ γλυκούληδες και κάποιος μάλιστα μου έμοιασε με Δράκο! Αφιέρωσα 2 μόλις λεπτά να αφήσω ένα σχόλιο στο blog, σχετικά με το πόσο όμορφα ήταν τα σχέδια και ότι κάποια από αυτά θα μου έκαναν να τα χρησιμοποιήσω και για Δράκο!

Μέχρι το βράδυ, η Νίκη είχε ετοιμάσει μια νέα ανάρτηση με σχέδια για Δράκους, την οποία μου αφιέρωσε και μπορείτε να την δείτε εδώ! Τρελάθηκα από την χαρά μου! Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση!!!

via

Συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο μαγικός είναι ο κόσμος του blogging  και πόσο τυχερή είμαι που πήρα την απόφαση να συμμετέχω ενεργά σε αυτόν! Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα και μόνο σχόλιο για τον παραλήπτη και πόση έμπνευση, χαρά και δημιουργία μπορεί να του δώσει!

Είναι μεγάλη είναι η χαρά του να μοιράζεσαι, αφιλοκερδώς!!! Μόνο και μόνο για να λάβεις ένα θετικό σχόλιο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ή απλά να χαμογελάσεις αμυδρά όταν διαβάζεις κάτι!
Να μοιράζεσαι και να βλέπεις ότι οι ιδέες σου βρίσκουν ανταπόκριση και  εφαρμόζονται και από άλλους!!! Να φτιάχνεις μια ανάρτηση μόνο και μόνο για να φτιάξεις την διάθεση σε κάποιον!

Νίκη σε ευχαριστώ πολύ μου έφτιαξες την μέρα και σίγουρα το Σαββατοκύριακο!

Κλείνοντας θα ήθελα να πω το εξής, κυρίως εξαιτίας μια συζήτησης που είδα στo facebook, ας μην τσιγκουνευόμαστε τα σχόλια μας, εξάλλου όπως και να το κάνουμε είναι η τροφή του blogger!!!

Love,
Clelia!

Εντάξει το ότι δεν είμαι τον τελευταίο καιρό στα πολύ καλά μου, σας το είχα πει εδώ.  Τίποτα σοβαρό, απλά τρώγομαι με τα ρούχα μου! Τα νεύρα τσίτα και η διάθεση στο ναδίρ!
Anyway, αυτό είχε σαν συνέπεια, τις τελευταίες μέρες, να είμαι πιο ευερέθιστη στο σπίτι, κάποιες φορές να είμαι δυστυχώς λίγο απότομη και να μην σηκώνω γενικά και πολλά πολλά! (Μεταξύ μας, ξέρω πως αυτό δεν είναι δικαιολογία).

Ο husband, που με ξέρει, κάνει υπομονή και δεν δίνει σημασία, γιατί σου λέει πόσο θα κρατήσει; Μια, δυο, τρεις μέρες και θα της περάσει! (Αμ δε... κράτησε κομμάτι παραπάνω αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!) Τα μικρά μου όμως, κάνουν ότι μπορούν για να με βγάλουν έξω από τα ρούχα μου, και τα καταφέρνουν θαυμάσια!!! (Ευκολάκι γιατί αυτές τις μέρες δεν χρειάζεται και καμία φοβερή υπερπροσπάθεια)

Εεεε, υπομονή, υπομονή , υπομονή αλλά προχθές το βράδυ όταν τους είπα για εικοστή έκτη φορά να μαζέψουν τα παιχνίδια τους και να ετοιμαστούν για ύπνο... και είδα ότι με γράψανε κανονικότατα και αυτή την εικοστή έκτη φορά, κάτι έπαθα! Μου γύρισε η βίδα να το πω, σεληνιάστηκα να το πω, τους τα είχα μαζεμένα να το πω, εκτροχιάστηκα θα το πω γιατί τους πάτησα ένα μάλωμα  που πρέπει να με άκουσαν μέχρι την κεντρική πλατεία, 6 τετράγωνα παραπάνω! Με ακούσατε και εσείς; (Η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι τόσο πολύ για αυτό!)

Εννοείται πως οι φωνές μου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα! Τα μικρά εξακολουθούσαν να θέλουν να παίξουν και άλλο, και να μην κοιμηθούνε από τόσο νωρίς! (9.30 το βράδυ ήταν! Μεταξύ μας δεν το θεωρώ και τόσο νωρίς, γιατί την άλλη μέρα καταλήγω να τους τραβάω από τα πόδια προκειμένου να σηκωθούν για να πάνε σχολείο, αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος πως κάθε φορά την ώρα που τους λες να ετοιμάζονται για ύπνο, σου απαντούν ότι μόλις στήσανε το παιχνίδι και εσύ η κακιά Cruela Devil τους το χαλάς, ε;).

Για να σας πω την αλήθεια, πιστεύω πως οι φωνές ποτέ δεν έχουν αποτέλεσμα! Το ξέρω ότι με τις φωνές πάντα εγώ βγαίνω χαμένη! Χάνω το δίκιο μου! Κλείνει σε χρόνο dt η φωνή μου, έχω τύψεις και με πιάνει και πονοκέφαλος (καρατσεκαρισμένο!). Ούτε και μου σαν τρόπος διαπαιδαγώγησης! Για να είμαι ειλικρινής, η μέθοδος που έχω δει να έχει άμεσα αποτελέσματα και πάντα προτιμώ,είναι η συζήτηση! Να τα πάρω με το καλό, να το συζητήσουμε, να τα "πιάσω" λίγο στο φιλότιμο μπας και πετύχουμε τον στόχο! Λέμε τώρα...

Υπάρχουν όμως κάποιες, σπάνιες, ρημαδοφορές που τι να πω... φτάνω στο αμήν! Τα αποτελέσματα τότε είναι ολέθρια, ο τόνος της φωνής μου ανεβαίνει καλπάζοντας τις κλίμακες του πενταγράμμου και φτάνω να ακούγομαι, καλή ώρα, ως την πλατεία! Εκείνες τις συγκεκριμένες στιγμές, εκείνη την κυρία που τσιρίζει σαν υψίφωνος σε όπερα, ακόμη και εγώ η ίδια, δεν την αναγνωρίζω! Αλλά η τσιρίδα, τσιρίδα! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! (τα παιδιά μου πάντως όχι, ευτυχώς ή δυστυχώς συνεχίζουν το παιχνίδι αμέριμνα).

Κάπως έτσι λοιπόν, συνέβη και προχθές και άρχισα να τους μαλώνω με έντονο τρόπο... και έλεγα, έλεγα, έλεγα και σταματημό δεν είχα, ενώ συγχρόνως από μέσα μου σκεφτόμουν: Καλέ εγώ είμαι αυτή που τα λέει όλα αυτά; Με αυτό τον τρόπο; Σε αυτόν τον τόνο; Και κάπου εκεί, πάνω στον εξάψαλμο, με διακόπτει η μικρή μου Νεράιδα, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει με ήρεμο αλλά συγχρόνως επιτακτικό τρόπο:

Μαμά! Μαμά σταμάτα!  Ηρέμησε! Πάρε μια βαθιά ανάσα! 

Γκντούπ!!! Περιττό να πω ότι εκείνη την ώρα, ήταν σαν να μου έδωσε σκαμπίλι και να συνήρθα! Σείστηκα συθέμελα! Ποιος μου μίλησε τόσο όμορφα και λογικά... το μικρό μου πεντάχρονο κοριτσάκι; Που έμαθε να λέει τέτοιες κουβέντες: Πότε και πως έμαθε να τις χρησιμοποιεί τόσο σωστά!

Η μικρή μου Νεράιδα επί τω έργω! Μην σας κάνει εντύπωση για εμάς το τριώδιο άνοιξε από τα Χριστούγεννα!

Η ηρεμία της μικρής σε συνδυασμό με την αθωότητα στη φωνή της, με συντάραξαν! Οι τύψεις μου χτύπησαν κόκκινο. Ξέρετε τώρα τα γνωστά της μάνας! Τι μάνα είμαι εγώ; Η χειρότερη του κόσμου! Γιατί τα μάλωνα, καλέ τι θέλανε τα έρμα, να παίξουν λίγο ακόμη, και αν δεν παίξουν τώρα πότε θα παίξουν; κλπ. Διάφορα τέτοια ρητορικά ερωτήματα τριγυρνούσαν στο κεφάλι μου!

Λίγο ο τρόπος που με έβαλε η μικρή στη θέση μου, λίγο οι τύψεις μου, ε να μην μακρηγορήσω, με αυτά και με κείνα με τούμπαραν και κοιμήθηκαν στις 11.00 το βράδυ παρακαλώ, και αν κάποιος αναρωτιέται... Ναι την άλλη μέρα τους τραβούσα πάλι από τα πόδια για να ξυπνήσουν! Εγώ από την άλλη όπως ήταν αυτονόητο, όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από τις τύψεις και τις ενοχές!!!

Και σαν κερασάκι στην τούρτα, την επόμενη μέρα καταρρίφθηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, και η τελευταία μου παρηγοριά! Γιατί το προηγούμενο βράδυ, για να απαλύνω λίγο τις τύψεις μου, είχα σκεφτεί ότι δεν μπορεί, κάποια καλή δουλειά έκανα σαν μάνα, αφού έμαθα στο παιδί μου να μιλάει τόσο όμορφα, ήρεμα και στοχευμένα!
Ρωτάω λοιπόν περιχαρής, η δόλια μάνα," Νεφελάκι μου που σκέφτηκες χθες και μου είπες τέτοια κουβέντα!" Για να πάρω την απάντηση καταπέλτη, "Μα μαμά είναι κάτι που λέει η Τίνκερμπελ στην φίλη της, την Ροζέτα!" (Αχ αθάνατε Ντίσνεϊ )!!!

Οπότε αν στο μέλλον το μικρό σας ξεστομίσει την ατάκα "Μαμά ηρέμησε και πάρε βαθιά ανάσα" ή κάτι αντίστοιχο, μην βιαστείτε να δώσετε τα εύσημα στον εαυτό σας! Καλύτερα ξεψαχνίστε τις ταινίες Ντίσνεϊ!

Love,
Clelia!!!

Φαντάζομαι πως μέσα από εδώ μέσα οι περισσότεροι με έχετε για έναν άνθρωπο έξω καρδιά και τσιριμπίμ τσιριμπόμ! Να σας πω την αλήθεια, δεν θέλω να σας χαλάσω αυτή την εικόνα και να σας απογοητεύσω! Η αλήθεια είναι ότι γενικά είμαι ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος! Πολλοί με κατηγορούν ότι ζω στον δικό μου κόσμο, τρίτο συννεφάκι δεξιά! Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει το συννεφάκι μου! Με προστατεύει από κακοτοπιές!

Υπάρχουν όμως κάτι ρημαδομέρες, που όλα είναι μαύρα, μουντά και φουρτουνιασμένα, μέσα μου και έξω μου, που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι και που ακόμη και ο αέρας που αναπνέω, αισθάνομαι ότι δεν μου φτάνει! Είμαι γρουσούζα και γκρινιάρα και την ακούω και από πάνω γιατί είμαι έτσι στα down μου, ενώ δεν τους έχω συνηθίσει σε τέτοια! Συγνώμη κύριος που νταουνιαστήκαμε χωρίς να σας ρωτήσουμε!

Τέτοιες μέρες νομίζω πως διανύω και τώρα! Μην με ρωτάτε γιατί, δεν έχω μία σίγουρη απάντηση!
Είναι που ενώ είχα υποσχεθεί πως θα διώξω τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου, βλέπω πως τελικά είναι πιο δύσκολο απ' όσο είχα φανταστεί! Είναι που κάθε μέρα πέφτω από τα σύννεφα με κάποιους άλλους και αναρωτιέμαι με όσα κάνουν, πόσο ακόμη πιο χαμηλά θα πέσουν στα μάτια μου! Είναι που από εκεί που δεν το περιμένεις, ακούς ατάκες που σε κάνουν να βλέπεις κόκκινες, πράσινες, μπλε και πορτοκαλί πεταλουδίτσες (χειρότερα και από το να έτρωγες σκαμπίλι)! Είναι που ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανακάνω πράγματα που δεν θέλω και θα λέω όχι, ακούω μια φωνή να απαντάει ναι, θα το κάνω και μετά βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο!

Είναι που ξεκίνησα και αυτή την ρημαδο-δίαιτα και ένα νταούνισμα το έχω όσο να πεις! Είναι που ανέκαθεν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος ήταν οι χειρότεροι μου μήνες! Και εντάξει επειδή τον Φεβρουάριο γεννήθηκαν οι θησαυροί μου, άλλαξα γνώμη ... αλλά αυτός ο Ιανουάριος, ακόμη στο λαιμό μου κάθεται! Είναι που μου φταίνε όλα... Είναι και μάλλον ο Ερμής ανάδρομος ή "ανάγωγος" που λέει και η αγαπημένη μου μανούλα! Είναι όλα μαζί!

Κάτι τέτοιες μέρες λοιπόν, που είμαι πιο κάτω και από τα τάρταρα, τις αντιμετωπίζω ως εξής!

1. Παπλωματοθεραπεία ολέ! Ξέρετε κρεβατάκι, παπλωματάκι και άγιος ο Θεός! Ααα και χαρτομάντηλα πολλά χαρτομάντηλα!

2. Ταβανοθεραπεία! Σε συνδυασμό με το ένα! Το κοιτάω, με κοιτάει και λέμε τα μυστικά μας!

3. Ατελείωτη μουσική στο ipod! Κάνει δουλειά και αυτό γιατί πραγματικά εκτονώνομαι!

4. Ατελείωτη συζήτηση με την καλύτερη μου φίλη και το μεγαλύτερο στήριγμά μου, τον εαυτό μου! Είναι κάτι που με βοηθάει πάντα! (Ω ναι ακούω φωνές, ελπίζω να μην μου περάσουν τον ζουρλομανδύα)!

5. Εντάξει θα το παραδεχτώ... και η σοκολάτα κάνει την δουλειά της!

Και κάπου εκεί μέσα στη φουρτούνα και την θαλασσοταραχή, μετά από όλα τα παραπάνω απαραίτητα μέτρα, πάντα μα πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο! Θα είναι μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα και δεν θα θέλω πια να κρυφτώ άλλο κάτω από το πάπλωμα! Ούτε να δω άλλο το ταβάνι! Θα έχω πάρει τις αποφάσεις μου και θα έχω βρει την ισορροπία μου! Και ξανά θα αρχίσω από την αρχή!

Το παραπάνω post το εμπνεύστηκα από την φίλη μου Γιώτα στις bloggologies όταν απάντησα στην ανάρτησή της!
Αφού το έγραψα και μετά είδα το post της Άσπας για την Blue Monday και να πω την αλήθεια κάπως ανακουφίστηκα! Εδώ σου λέει έχουν γίνει έρευνες και έρευνες για αυτή την μέρα του Ιανουαρίου που είναι τόσο καταθλιπτική, εγώ θα της ξέφευγα!

Love,
Clelia

Y.Γ. Την ανάρτηση την έγραψα Κυριακή βράδυ, την ξαναδιαβάζω Δευτέρα πρωί και ενώ ακόμη αισθάνομαι χάλια, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά! Σημάδι ότι ήδη είμαι καλύτερα!
Άσε που η μέρα είναι άσπρη γιατί χιόνισε... (Εντάξει δεν είναι ακριβώς η ηλιόλουστη μέρα που ονειρευόμουν, αλλά κάτι είναι και αυτό!)

Οι γιορτές έφυγαν και σε μένα τουλάχιστον, άφησαν ένα μικρό ενθύμιο! Κάτι για να τις θυμάμαι βρε παιδάκι μου! Πήρα ένα δώρο extra bonus, μερικά κιλάκια! Εντάξει, στην αρχή έκανα ότι δεν το κατάλαβα (και ας με δυσκόλευε το παντελόνι) και σφύριζα αδιάφορα. Έκανα και καλά ότι δεν θυμόμουν που ήταν η ζυγαριά και γενικά απέφευγα να ζυγιστώ όπως ο διάολος το λιβάνι! Αλλά μια το τζιν που δεν κούμπωνε άνετα, μια τα σχόλια ενός φίλου (ο Θεός να τον κάνει φίλο, ακούς εκεί να μου πει "τα πήραμε τα κιλάκια μας" ), στο τέλος το πήρα απόφαση και έκανα το απονενοημένο!

Ανέβηκα πάνω στη ζυγαριά...
Γκλουπ!!! Μου ήρθε ένα κόλπος, μια σκοτοδίνη, έχασα το φως μου, δεν είχα οξυγόνο κλπ. Έβαζα και έβγαζα τα γυαλιά μου ξανά και ξανά μπας και αλλάξει το νούμερο (νόμιζα η δόλια ότι δεν έβλεπα καλά αλλά που)! Το νούμερο που έδειχνε ήταν εκεί, σταθερά, ίδιο και απαράλλαχτο!  Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία και μισό κιλά! Πες τέσσερα, στα γραμμάρια θα κολλήσουμε!!! (Να φουντάρω τώρα ή να το αφήσω για αργότερα;)

Αχ και εγώ που μύριζα την άνοιξη και βιαζόμουν να έρθει το καλοκαιράκι! Τώρα ούτε να το ακούσω δεν θέλω... γιατί εκτός από αυτά τα τρία πες τέσσερα κιλά, ήθελα να χάσω άλλα πέντε - έξι. Σύνολο το 10 το καλό!!! Χάνονται... αμ δεν χάνονται τα άτιμα!




Ούτε που το κατάλαβα πως μπήκαν! Όχι, ψέμματα δεν θα σας πω, ότι έφαγα έφαγα! Μην καταλήξω και εγώ σαν την γνωστή Σούζη! (Σούζη τρως! Και ψεύδεσαι και τρως). Αααα εγώ τουλάχιστον τα ευχαριστήθηκα! Και τους κουραμπιέδες μου έφαγα και τα μελομακάρονα μου τα τσάκισα και τον μπακλαβά της μανούλας από το ταψάκι τον περιποιήθηκα! Τα τίμησα όλα δεόντως! Και τα εορταστικά τραπέζια μας τα είδατε! Μια αδυναμία στο φαγητό την έχω, πως να το κάνουμε! Από ότι φάνηκε, του έδωσα και κατάλαβε! Αλλά και τα 3, πες 4 κιλάκια κάπως μου φάνηκαν! Μάλλον ήταν το συνολικό νούμερο που με τάραξε και με συγκλόνισε!

Από χθες βράδυ (που ζυγίστηκα ντε!) έχασα τον ύπνο μου! Όχι, η όρεξη δεν μου κόπηκε, δυστυχώς! Και αυτό είναι ένα θέμα! Γιατί πεινάω συνέχεια! Μια λιγούρα την έχω μόνιμη! Έχουν περισσέψει και κάτι σοκολατάκια αγιοβασιλάκια και δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά εγώ ξεστόλισα! Μην ρωτάτε τι σχέση έχει αυτό, γιατί έχει και μάλιστα πολύ μεγάλη! Αφού λοιπόν ξεστόλισα γίνεται να έχω σπίτι μου σοκολατάκια αγιοβασιλάκια; Δεν γίνεται!  Μία λύση μόνο μένει... να τα φάω! Οπότε μπες βγες στο σαλόνι, αγιοβασιλάκια - Κλειώ, δύο - μηδέν!

Όμως το πήρα απόφαση! Εγώ θα τα χάσω τα κιλάκια μου! Γιατί καλοκαίρι έρχεται και δώστου στο camping μπυρίτσες, και δώστου και burger nights, και δώστου και μοχίτο... τι θα απογίνω εγώ μου λέτε; Να είμαι χοντρή θεόχοντρη στις φωτογραφίες και στα βιντεάκια! Όχι δε λέει!


Είναι και το άλλο! Κάθε τέλος καλοκαιριού βάζουμε στοιχήματα με το μπαντζανάκη μου πόσα κιλά θα είμαστε μείον το άλλο καλοκαίρι! Ε φαντάζεστε εγώ από εκεί που έλεγα ότι θα είμαι μείον 10 κιλά να είμαι συν 10; Θα γίνω περίγελος!!!

Άρα το πήρα απόφαση... μπορεί όλοι οι δρόμοι  να οδηγούν στην Ρώμη, αλλά ο δικός μου οδηγεί στην δίαιτα! (Μόνο που γράφω την λέξη με πιάνει μια πείνα... κλαψ)
Και επειδή εγώ δεν πιστεύω στις δίαιτες που ξεκινούν από  Δευτέρα (και θέλω να είμαι και κομψή και κάθε μέρα) ξεκινάω από αυτήν εδώ ακριβώς την στιγμή!

Σαν δείγμα καλής θέλησης πετάω ευθύς αμέσως όλα τα αγιοβασιλάκια! Εντάξει εντάξει, θα πετάξω και την κρυμμένη σοκολάτα, ξέρετε εκείνη για τις δύσκολες ώρες... Υπόσχομαι να μην ξανασκεφτώ ούτε γλυκά, ούτε τούρτες, ούτε τίποτα! Και στις προηγούμενες αναρτήσεις μου, τις Χριστουγεννιάτικες καλέ, που μου ανοίγουν την όρεξη δεν θα μπω!
Και κάθε μέρα θα κοιτάω το ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης του husband, που λέει πόσες μέρες μας απομένουν για το στήσιμο στο camping! Παρεμπιπτόντως μένουν 100 μέρες (99 + σήμερα).
Πόσες;;;  Απαπα το ράβω το στοματάκι μου ! Θα πίνω μόνο νερό!

Και όπως όλοι καταλάβατε ο λόγος που σας ζάλισα με όλα αυτά, είναι για να δεσμευτώ δημόσια πως το καλοκαίρι θα είμαι 10 κιλά μείον! Αλλά αν χάσω 8 μην βαράτε!

Λοιπόν, είναι άλλος στην δική μου κατάσταση ή μόνο τα δικά μου μελομακάρονα και κουραμπιεδάκια βγήκαν τόσο πετυχημένα φέτος;

Love
Clelia!

ΥΓ1. Επειδή σοβαρολογώ... χαρίζω και 5 σακουλάκια πατατάκια Lay's!

Ευπειθώς αναφέρω πως η επιχείρηση ξεστόλισμα τελείωσε! Ευτυχώς δηλαδή γιατί είναι μια δουλειά που σιχαίνομαι και δεν μου ταιριάζει καθόλου! Με πιάνει μελαγχολία και απογοήτευση την ώρα που βάζω τα στολιδάκια στα κουτιά... και σαν άλλη Nτάλια Χατζηαλεξάνδρου (ναι καλέ η γνωστή από το Παρά Πέντε) τους μιλάω και τους λέω τον πόνο μου!

Η' αλλιώς όταν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει! Αλλά ακόμα και αν πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά, τότε προφανώς παρέλειψες να κοιτάξεις κάτι!

Δεν μπορεί, όλοι θα το έχετε παρατηρήσει! Όσες φορές σχεδιάζετε να κάνετε κάτι μόνοι σας, σαν ζευγάρι και να αφήσετε τα παιδιά σε γιαγιάδες, νταντάδες κλπ... πάντα μα πάντα, στο τέλος κάτι στραβώνει!

Παράδειγμα #1

Πριν 3 χρόνια, από τις ελάχιστες φορές που αποφασίζεις να αφήσεις τα παιδιά! (για να ακριβολογούμε, και που αποφασίζουν οι άλλοι να στα κρατήσουν) Βγαίνεις, τρως, πίνεις και γενικά περνάς τέλεια! (Σπάνιο, γιατί όταν βγαίνεις μια στις χίλιες, έχεις πολλές απαιτήσεις από την έξοδό σου και το ένα σου βρωμάει το άλλο σου ξινίζει...) Ως εδώ λοιπόν όλα καλά! Γυρνάς σπίτι, πέφτεις να κοιμηθείς γρήγορα γρήγορα, γιατί ξέρεις ότι τα βλαστάρια σου θα σηκωθούν την προκαθορισμένη τους ώρα (δηλαδή αξημέρωτα).

Έλα όμως που δεν σου κολλάει ύπνος και στριφογυρίζεις σαν το αρνί στη σούβλα! Όχι καλέ, μόνο εσύ στριφογυρνάς... Ο γλυκούλης husband βρίσκεται στο δέκατο πέμπτο όνειρο... Κάτι δεν σου πάει... και σίγουρα δεν οφείλεται στην τρίτη βότκα που ήπιες! Ξαφνικά, τρως μια φλασιά, σηκώνεσαι πιάνεις την μικρή, και βλέπεις ότι ψήνεται στον πυρετό! Σηκώνεις το παιδί, του βάζεις θερμόμετρο 39,7! Τα παίζεις, τσιρίζεις (ναι ναι είμαι τέρας ψυχραιμίας)... δίνεις και ένα algofren γιατί θέλεις άμεσα αποτελέσματα!!!

Από την μια βρίζεις την τύχη σου και από την άλλη ευχαριστείς το αρχέγονο ένστικτο της μάνας, που δεν σε άφηνε να κοιμηθείς! Την άλλη μέρα πας στο γιατρό γιατί ο πυρετός επιμένει, είσαι βέβαια σαν βαμπίρ από την αϋπνία, αλλά ποιος νοιάζεται, και παίρνεις την διάγνωση! Ωτίτιδα! Μάλιστα... άντε βρε, σε καλή μεριά!


Παράδειγμα #2

Ένας χρόνος μετά! Δεύτερη προσπάθεια για να βγεις με τον καλό σου σαν ζευγάρι!!! Εντάξει ... είπαμε είμαστε αισιόδοξοι! Τα έχεις δρομολογήσει όοοολα, έχεις τσεκάρει την θερμοκρασία του παιδιού 40 φορές και έχεις και το panadol στην πρώτη γραμμή γιατί ... ποτέ δεν ξέρεις (ή μάλλον τώρα ξέρεις) και ετοιμάζεσαι! Ντύνεσαι, βάφεσαι, σινιάρεσαι, κάνεις τον σταυρό σου και φεύγεις!

Περνάς τέλεια, τρως νοστιμότατα φαγητά, γυρνάς σπίτι και πρώτη σου δουλειά είναι να τσεκάρεις την θερμοκρασία των παιδιών! Είναι καλά! Γιούπι !!! Πανηγυρίζεις!!! Ωραία σκέφτεσαι ... θα κοιμηθώ! Αμ δε! Δεν στα είπαν καλά! Ο μικρός Δράκος έχει ανησυχίες... παραμιλάει, σηκώνεται στο κρεβάτι του και κάνει τον χειρότερο ύπνο ever! Μαλώνει με φανταστικούς εχθρούς και ακούς ακατάληπτα ονόματα, που μετά από λίγη ώρα τα συνδυάζεις με τα χελωνονιτζάκια!

Μετά από 2 ώρες πήγαινε έλα στο υπνοδωμάτιο του μικρού, και πάνω που σε έχει πάρει στον καναπέ ένας γλυκός ύπνος, αντιλαμβάνεσαι ότι σε φωνάζει! Τρέχεις αλαφιασμένη αλλά δεν προλαβαίνεις, είναι ήδη αργά! Πας στο δωμάτιο, ανάβεις το φως και ζεις τον χειρότερο ίσως εφιάλτη της μάνας... Το μικρό Δρακάκι είναι μέσα στους εμετούς! Και επειδή το σύμπαν δεν παίζει με αυτά, ο εμετός υπάρχει στην πιτζάμα, στην κουβέρτα, στο σεντόνι, στα μαξιλάρια (και στα δύο) και εννοείται στο αγαπημένο του κουκλάκι! (Με νιώθεις έτσι;) Παίρνεις φόρα και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο! Βρίζεις θεούς και δαίμονες, αλλά δεν βοηθάει! Στο μεταξύ εννοείται πως τα πεντανόστιμα φαγητά που έτρωγες λίγες ώρες πριν, κάνουν πάρτι στο στομάχι σου!!! Πάντα τέτοια!!!

Παράδειγμα #3

Τρίτη και φαρμακερή φορά αποφασίζεις να ξαναδοκιμάσεις την τύχη σου! (Το πας φιρί φιρί). Όμως έχουνε γνώση οι φύλακες!!! Αυτή την φορά, επειδή τα παιδιά έχουν πλέον μεγαλώσει, αποφασίζεις να κοιμηθούν στα πεθερικά. (Στο πίσω μέρος του μυαλού σου σκέφτεσαι, ότι και αν γίνει εγώ θα κοιμηθώ! Χα! Μη φας έχω γλαρόσουπα!!!). Κανονίζεις λοιπόν να βγεις, ε μην πάει και τσάμπα το ανέλπιστο baby sitting που σου ήρθε σαν μάνα εξ ουρανού! Τα πας στους παππούδες και αμφότερες πλευρές πλέουν σε πελάγη ευτυχίας! Οι παππούδες που θα έχουν τα μικρά επειδή τους έλειψαν, τα μικρά επειδή στους παππούδες θα κάνουν ότι θέλουν και εσύ που σκέφτεσαι επιτέλους φτου ξελευθερία!
Οκ! Ετοιμάζεσαι, βγαίνεις, διαδικασία γνωστή! Τα πίνεις τα κρασάκια σου! (Σχέση πάθους με το καλό κρασί). Είπαμε κοιμούνται αλλού!!! Γυρνάς σπίτι στο τσακίρ κέφι! Πέφτεις και ταβλιάζεσαι...

Πρωί πρωί σε παίρνει τηλέφωνο η κουνιαδούλα σου! Ναι, αυτή η γνωστή που μένει κάτω ακριβώς από τα πεθερικά και που γενικά δεν ξυπνάει ποτέ στις 8 το πρωί! Κοιτάς το ρολόι αλλά δεν σκιάζεσαι (και απορώ τώρα που το σκέφτομαι γιατί; δεν έμαθες μετά από τόσα;). Σου μιλάει γλυκά και άνετα (εντάξει πάντα έτσι σου μιλάει, μην το μεγαλοποιούμε τώρα), αλλά κάτι δεν σου αρέσει! Είναι που είσαι με την τσίμπλα στο μάτι, είναι που δεν έχεις πιει καφέ...πάντως κάτι δεν σου αρέσει!

Και μετά αργά αργά και βασανιστικά, στο ξεφουρνίζει! Η πεθερούλα σου από χθες το βράδυ είναι στο νοσοκομείο! Σπαστική κολλίτιδα! Μπαμ! (την ξέκαναν τα τερατάκια την γυναικούλα!) Τα μαζεύεις άρον άρον! Ξυπνάς και τον husband, στο κάτω κάτω της γραφής μάνα του είναι...  και τρέχεις και δεν φτάνεις! Πάει η τσίμπλα, πάει και ο καφές! Έχεις όμως την ωραία ζάλη του κρασιού! Τουλάχιστον αυτή την φορά μία πρόοδο την έκανες... κοιμήθηκες λιγάκι! Να είναι καλά η κουνιαδούλα που την πέρασε όλη νύχτα στο πόδι!

Όσοι πιστεύετε ότι όλα τα παραπάνω είναι φανταστικά γεγονότα, σας λέω κατηγορηματικά πώς έχουν συμβεί ένα προς ένα! Και επειδή δεν θέλω να μάθω τι μου επιφυλάσσει η καλή μου τύχη την επόμενη φορά, και δεν θέλω να ξεκάνω και κανέναν άλλον άνθρωπο, ένα έχω να πω! Εντάξει σύμπαν σε μάθαμε! Ι've got the messege! Δεν θα ξανά βγω έξω... Ίσως κάνω μια απόπειρα, σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν τα παιδάκια μου φύγουν από το σπίτι... και πάλι βλέπουμε!

Love
Clelia!

Όταν σκέφτομαι πως περάσαμε τις γιορτές... μια γλυκιά αίσθηση με πλημμυρίζει! Όμως η πιο αγαπημένη μου οικογενειακή μάζωξη είναι αυτή που κάνουμε την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς!
Παραδοσιακά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αλλάζουμε χρόνο στα λατρεμένα που πεθερικά, όπου γίνεται το έλα να δεις!

Φέτος λοιπόν, μόλις φτάσαμε, μας περίμενε μία μικρή έκπληξη! Ο βενιαμίν της παρέας ντυμένος σε πρωτοχρονιάτικο mood!

Μα δεν είναι γλύκας;

Η πεθερούλα είχε στρώσει το εορταστικό τραπέζι, και κάθε μια νύφη (και γαμπρός), είχε φέρει το κατιτίς της! Αυτό το κάνουμε κάθε χρόνο, δηλαδή μοιράζουμε κάπως το βάρος του μαγειρέματος μπας και ξαλαφρώσουμε λίγο την οικοδέσποινα, η οποία θα χρειαστεί έξτρα βοήθεια για να συνεφέρει το βομβαρδισμένο σπίτι που θα αφήσουμε φεύγοντας.

Μέχρι να σερβιριστεί το φαγητό, μεγάλα και μικρά παιδιά, βρίσκουν την ευκαιρία να παίξουν λίγο! Εννοείται ότι όλοι κάνουμε την απαραίτητη κερκίδα και σε όλο το σπίτι ακούγονται συνθήματα και γέλια!!!

Θα φάτε την σκόνη μας!

Το φαγητό σερβίρεται στις επίσημες πιατέλες!  Πάντα κάνουμε την υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο! (14 άτομα τρώγαμε δύο μέρες από αυτά και πάλι περίσσεψαν!!!) Το γιορτινό μας τραπέζι είχε χίλια δυο καλούδια!
Καραμελωμένο χοιρινό μπούτι με δαμάσκηνα και πατάτες, μεθυσμένη τηγανιά, κανελόνια, κοτόπουλο με κάρυ και πορτοκάλι, Το ένα πιο νόστιμο από το άλλο! (Θα ακολουθήσουν σύντομα οι συνταγές). Ελπίζω να μην φορολογούνται τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια, γιατί αλλιώς την βάψαμε!

ΟΜG!

Μόλις τελείωσαμε το φαγητό, για να ηρεμήσουν λίγο τα μικρά Δρακάκια, η γιαγιά τους έδωσε τα δώρα. Εννοείται πως για τα 3 μεγάλα αγόρια, ήταν ακριβώς τα ίδια δώρα, για να μην έχουμε κλάματα και οδυρμούς! Αυτή τη φορά τα χελωνονιτζάκια είχα την τιμητική τους!

Κάνουμε μια σούζα;

Αφού χαρήκαν με τα δώρα της γιαγιάς, σειρά είχε ο Άγιος Βασίλης που φέτος, με τη νέα του στολή, έκανε πάταγο!!! Πάρκαρε το έλκηθρο στην ταράτσα και μας χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας, οπότε μπήκε μέσα σαν κύριος!

Προσέξτε τον φορτωμένο σάκο!

Τα παιδιά, διστακτικά στην αρχή, κάποια στιγμή το πήραν απόφαση και άρχισαν να τον πλησιάζουν! Εκτός από τη Νεράιδα μου και τα δύο μικράκια μας, που πλάνταξαν στο κλάμα! Δεν ήθελαν να πάνε κοντά του με τίποτα! Από μακριά και αγαπημένοι! Τα αγόρια όμως γρήγορα εξοικειώθηκαν! Μέχρι και βόλτα με το έλκηθρο του ζήτησαν στο τέλος τα αθεόφοβα!

Για να δω... ποιος ήταν καλό παιδί φέτος;

Ο Αη Βασίλης, γλυκός και τρυφερός μαζί τους, έψαξε λίγο τα δώρα του...


και τα τελικά όλα τα παιδάκια πήραν κάτι! (Ναι ναι και εγώ! Καλά δεν καταλάβατε διαφορά στην ποιότητα φωτογραφίας: Σας το είχα πει ... όποιος πιστεύει πάντα παίρνει δώρο!) Σειρά έχουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες... (Ε μα τέτοιο δώρο να μην το αξιοποιήσω:)


με όλα τα παιδάκια... μικρά και μεγάλα!

Η Νεφελίτσα μέχρι τέλους δεν ήθελε να πλησιάσει!

Έδωσε τις απαραίτητες συμβουλές στα παιδιά! (Αυτή τη φορά ευτυχώς δεν μας "έσυρε" τίποτα). Επιβράβευσε την προσπάθεια της Νεφέλης με τις φακές και τα πράσινα λαχανικά και δυστυχώς έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού! Στο καλό Αη Βασίλη! Θα σε περιμένουμε πάλι του χρόνου!!!

Προσέξτε τον άδειο σάκο του! χιχι!!!

Με αυτά και με εκείνα η ώρα είχε περάσει! 12 παρά 10 βγάλαμε το γλυκό, αλλά δεν έχω φωτογραφίες γιατί λίγο το κρασί, λίγο ο Άγιος, λίγο που η μηχανή ήταν καινούρια... ξεχάστηκα, άνθρωπος είμαι και εγώ!

Με την αλλαγή του χρόνου, και με το γλυκό στο στόμα, κόψαμε την Βασιλόπιτα!

Ε, Βασίλη κάνε τα μαγικά σου... ξέρεις εσύ!

Την σταυρώσαμε, την γυρίσαμε, ταραμ ταραμ ταράμ ... και το φλουρί πέφτει στην μικρή μου Νεράιδα! Όχι, δεν το κανόνισε ο μπαμπάς της! Να είσαι καλότυχη καρδούλα μου!!!
(Ευτυχώς που έπεσε σε μικρό παιδάκι και ακόμα καλύτερα στην κόρη μου, γιατί αλλιώς ποιος με άκουγε! Κάθε χρόνο αν δεν πέσει σε μένα κάνω μεγάλο χαμό! Για να πάει καλά η χρονιά ντε... και μαντέψτε... δεν πέφτει ποτέ σε μένα! Μόνο για τα μικρά δίνω τη σειρά μου!)

Στη συνέχεια η τυχερή της βραδιάς μαζί με τη γιαγιά της, έσπασαν το ρόδι και έκαναν ποδαρικό, για να είναι καλότυχο το Κοκκινόσπιτο!


Σειρά είχε ο χαρτοπόλεμος!


Και όπως ήταν φυσικό, έγινε ο σχετικός χαμός! Παίξαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε...


Με το παιχνίδι και το σαματά φύγαμε στις 2,30 τα ξημερώματα! Και δυστυχώς, εμείς είχαμε και συνέχεια, αφού έπρεπε να στήσουμε όλο το σκηνικό για την επίσκεψη του Αη Βασίλη στο δικό μας σπιτικό.

Οπότε επιστρέψαμε και πιάσαμε δουλειά! Βάλαμε γάλα και κουραμπιέδες για τον Αη Βασίλη, καρότα (ψιλοκομμένα από την κατάψυξη, γιατί η μαμά πετούσε τον αετό και ξέχασε να πάρει) και κάστανα για τον Ρούντολφ!


Στις 3.30 πήγαν τα γλυκούτσικά μου για ύπνο, οπότε με τον μπαμπά τους τρέχαμε και δεν φτάναμε!
Έτσι, ήρθε ο Άη Βασίλης και μας άφησε πατημασιές χιονιού,

Προσθήκη λεζάντας

έβαλε τα δώρα κάτω από το δέντρο και έβγαλε μια τελευταία φωτογραφία τον κ. Ξωτικούλη αφού θα τον έπαιρνε μαζί του, πίσω στον Βόρειο Πόλο!

Αντίο κ. Ξωτικούλη! Θα σε περιμένουμε και του χρόνου!

Ήπιε το γάλα και έφαγε όλα όσα του βάλαμε, αλλά επειδή τα πιατάκια μας του άρεσαν, πήρε ένα μαζί του για ενθύμιο!  (Στις 4.00 το πρωί κουτουλούσα από τη νύστα και αφού ντερλίκωσα τους κουραμπιέδες, σαν καλή νοικοκυρά που είμαι, πήγα και έβαλα το πιάτο στο πλυντήριο πιάτων. Το άλλο πρωί που με ρωτούσαν τα μικρά τι απέγινε το δεύτερο πιάτο, στραβωκατάπια μεν, μουντζώθηκα δε, αλλά μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, τους είπα ότι μάλλον θα το πήρε μαζί του!)


Το πρωί τα παιδιά μας, μας ξύπνησαν με γέλια και χαρές... ο Αη Βασίλης τους έκανε την χάρη και τους έφερε ότι είχαν ζητήσει στο γράμμα!



Ο μπαμπάς έπιασε αμέσως δουλειά... ξεκίνησε να μοντάρει το κάστρο και τον παιδικό σταθμό!


Βέβαια στο ενδιάμεσο, μιλούσε στα τηλέφωνα... αφού λόγω γιορτής είχε την τιμητική του! Πήρε και η μαμά τις σχετικές αποφάσεις για τη νέα χρονιά, έτσι για να μας βρίσκονται!

Μετά από πολύ κόπο, βάσανα και ατελείωτα τηλεφωνήματα, (ούτε υπουργείο να ήμασταν) το κάστρο και ο παιδικό σταθμός χτίστηκαν!

Ώρα για παιχνίδι!

Και κάπως έτσι πέρασε για εμάς η πρώτη μέρα του χρόνου! Με παιχνίδι... πολύ παιχνίδι! (και τηλέφωνο ... πολύ τηλέφωνο).

Οπότε όσοι φίλοι αναρωτιέστε , γιατί κάθε χρόνο κάνουμε ακριβώς τα ίδια, και πάμε Παραμονή Πρωτοχρονιάς στα πεθερικά... είναι γιατί απλά περνάμε τέλεια εκεί! Και δεν το αλλάζουμε με τίποτα!

Επίσης όσοι και πάλι αναρωτιέστε, γιατί δεν κανονίζουμε ποτέ κάτι για την πρώτη μέρα του χρόνου, είναι επειδή αφενός σερνόμαστε από το ξενύχτι, αφετέρου γιατί από τα παιχνίδια δεν προλαβαίνουμε! Είναι η μέρα που ξαναγινόμαστε και εμείς παιδιά!

Καλή χρονιά σε όλους! Και του χρόνου να είμαστε γεροί να ξανακάνουμε τον σχετικό χαμό!!!

Clelia!