Μαμά ηρέμησε! Πάρε μια βαθιά ανάσα!

Εντάξει το ότι δεν είμαι τον τελευταίο καιρό στα πολύ καλά μου, σας το είχα πει εδώ.  Τίποτα σοβαρό, απλά τρώγομαι με τα ρούχα μου! Τα νεύρα τσίτα και η διάθεση στο ναδίρ!
Anyway, αυτό είχε σαν συνέπεια, τις τελευταίες μέρες, να είμαι πιο ευερέθιστη στο σπίτι, κάποιες φορές να είμαι δυστυχώς λίγο απότομη και να μην σηκώνω γενικά και πολλά πολλά! (Μεταξύ μας, ξέρω πως αυτό δεν είναι δικαιολογία).

Ο husband, που με ξέρει, κάνει υπομονή και δεν δίνει σημασία, γιατί σου λέει πόσο θα κρατήσει; Μια, δυο, τρεις μέρες και θα της περάσει! (Αμ δε... κράτησε κομμάτι παραπάνω αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!) Τα μικρά μου όμως, κάνουν ότι μπορούν για να με βγάλουν έξω από τα ρούχα μου, και τα καταφέρνουν θαυμάσια!!! (Ευκολάκι γιατί αυτές τις μέρες δεν χρειάζεται και καμία φοβερή υπερπροσπάθεια)

Εεεε, υπομονή, υπομονή , υπομονή αλλά προχθές το βράδυ όταν τους είπα για εικοστή έκτη φορά να μαζέψουν τα παιχνίδια τους και να ετοιμαστούν για ύπνο... και είδα ότι με γράψανε κανονικότατα και αυτή την εικοστή έκτη φορά, κάτι έπαθα! Μου γύρισε η βίδα να το πω, σεληνιάστηκα να το πω, τους τα είχα μαζεμένα να το πω, εκτροχιάστηκα θα το πω γιατί τους πάτησα ένα μάλωμα  που πρέπει να με άκουσαν μέχρι την κεντρική πλατεία, 6 τετράγωνα παραπάνω! Με ακούσατε και εσείς; (Η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι τόσο πολύ για αυτό!)

Εννοείται πως οι φωνές μου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα! Τα μικρά εξακολουθούσαν να θέλουν να παίξουν και άλλο, και να μην κοιμηθούνε από τόσο νωρίς! (9.30 το βράδυ ήταν! Μεταξύ μας δεν το θεωρώ και τόσο νωρίς, γιατί την άλλη μέρα καταλήγω να τους τραβάω από τα πόδια προκειμένου να σηκωθούν για να πάνε σχολείο, αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος πως κάθε φορά την ώρα που τους λες να ετοιμάζονται για ύπνο, σου απαντούν ότι μόλις στήσανε το παιχνίδι και εσύ η κακιά Cruela Devil τους το χαλάς, ε;).

Για να σας πω την αλήθεια, πιστεύω πως οι φωνές ποτέ δεν έχουν αποτέλεσμα! Το ξέρω ότι με τις φωνές πάντα εγώ βγαίνω χαμένη! Χάνω το δίκιο μου! Κλείνει σε χρόνο dt η φωνή μου, έχω τύψεις και με πιάνει και πονοκέφαλος (καρατσεκαρισμένο!). Ούτε και μου σαν τρόπος διαπαιδαγώγησης! Για να είμαι ειλικρινής, η μέθοδος που έχω δει να έχει άμεσα αποτελέσματα και πάντα προτιμώ,είναι η συζήτηση! Να τα πάρω με το καλό, να το συζητήσουμε, να τα "πιάσω" λίγο στο φιλότιμο μπας και πετύχουμε τον στόχο! Λέμε τώρα...

Υπάρχουν όμως κάποιες, σπάνιες, ρημαδοφορές που τι να πω... φτάνω στο αμήν! Τα αποτελέσματα τότε είναι ολέθρια, ο τόνος της φωνής μου ανεβαίνει καλπάζοντας τις κλίμακες του πενταγράμμου και φτάνω να ακούγομαι, καλή ώρα, ως την πλατεία! Εκείνες τις συγκεκριμένες στιγμές, εκείνη την κυρία που τσιρίζει σαν υψίφωνος σε όπερα, ακόμη και εγώ η ίδια, δεν την αναγνωρίζω! Αλλά η τσιρίδα, τσιρίδα! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! (τα παιδιά μου πάντως όχι, ευτυχώς ή δυστυχώς συνεχίζουν το παιχνίδι αμέριμνα).

Κάπως έτσι λοιπόν, συνέβη και προχθές και άρχισα να τους μαλώνω με έντονο τρόπο... και έλεγα, έλεγα, έλεγα και σταματημό δεν είχα, ενώ συγχρόνως από μέσα μου σκεφτόμουν: Καλέ εγώ είμαι αυτή που τα λέει όλα αυτά; Με αυτό τον τρόπο; Σε αυτόν τον τόνο; Και κάπου εκεί, πάνω στον εξάψαλμο, με διακόπτει η μικρή μου Νεράιδα, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει με ήρεμο αλλά συγχρόνως επιτακτικό τρόπο:

Μαμά! Μαμά σταμάτα!  Ηρέμησε! Πάρε μια βαθιά ανάσα! 

Γκντούπ!!! Περιττό να πω ότι εκείνη την ώρα, ήταν σαν να μου έδωσε σκαμπίλι και να συνήρθα! Σείστηκα συθέμελα! Ποιος μου μίλησε τόσο όμορφα και λογικά... το μικρό μου πεντάχρονο κοριτσάκι; Που έμαθε να λέει τέτοιες κουβέντες: Πότε και πως έμαθε να τις χρησιμοποιεί τόσο σωστά!

Η μικρή μου Νεράιδα επί τω έργω! Μην σας κάνει εντύπωση για εμάς το τριώδιο άνοιξε από τα Χριστούγεννα!

Η ηρεμία της μικρής σε συνδυασμό με την αθωότητα στη φωνή της, με συντάραξαν! Οι τύψεις μου χτύπησαν κόκκινο. Ξέρετε τώρα τα γνωστά της μάνας! Τι μάνα είμαι εγώ; Η χειρότερη του κόσμου! Γιατί τα μάλωνα, καλέ τι θέλανε τα έρμα, να παίξουν λίγο ακόμη, και αν δεν παίξουν τώρα πότε θα παίξουν; κλπ. Διάφορα τέτοια ρητορικά ερωτήματα τριγυρνούσαν στο κεφάλι μου!

Λίγο ο τρόπος που με έβαλε η μικρή στη θέση μου, λίγο οι τύψεις μου, ε να μην μακρηγορήσω, με αυτά και με κείνα με τούμπαραν και κοιμήθηκαν στις 11.00 το βράδυ παρακαλώ, και αν κάποιος αναρωτιέται... Ναι την άλλη μέρα τους τραβούσα πάλι από τα πόδια για να ξυπνήσουν! Εγώ από την άλλη όπως ήταν αυτονόητο, όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από τις τύψεις και τις ενοχές!!!

Και σαν κερασάκι στην τούρτα, την επόμενη μέρα καταρρίφθηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, και η τελευταία μου παρηγοριά! Γιατί το προηγούμενο βράδυ, για να απαλύνω λίγο τις τύψεις μου, είχα σκεφτεί ότι δεν μπορεί, κάποια καλή δουλειά έκανα σαν μάνα, αφού έμαθα στο παιδί μου να μιλάει τόσο όμορφα, ήρεμα και στοχευμένα!
Ρωτάω λοιπόν περιχαρής, η δόλια μάνα," Νεφελάκι μου που σκέφτηκες χθες και μου είπες τέτοια κουβέντα!" Για να πάρω την απάντηση καταπέλτη, "Μα μαμά είναι κάτι που λέει η Τίνκερμπελ στην φίλη της, την Ροζέτα!" (Αχ αθάνατε Ντίσνεϊ )!!!

Οπότε αν στο μέλλον το μικρό σας ξεστομίσει την ατάκα "Μαμά ηρέμησε και πάρε βαθιά ανάσα" ή κάτι αντίστοιχο, μην βιαστείτε να δώσετε τα εύσημα στον εαυτό σας! Καλύτερα ξεψαχνίστε τις ταινίες Ντίσνεϊ!

Love,
Clelia!!!