The love for our kids!

Ο άντρας μου πάντα με προκαλούσε... Λες ότι γράφεις ωραία! Γιατί δεν προσπαθείς να γράψεις πόσο πολύ αγαπάς τα παιδιά μας; Τότε θα σε παραδεχτώ... 

Σήμερα λοιπόν, που είναι η πιο σημαντική μέρα στη ζωή μου, η μέρα που έγινα μαμά και μάλιστα εις διπλούν, πήρα την απόφαση να το τολμήσω και να προσπαθήσω να εκφράσω με λέξεις όσα αισθάνομαι! 5 χρόνια που το όνειρο έγινε πραγματικότητα!!!

Η αλήθεια είναι πως πίστευα ότι θα μου ήταν πολύ εύκολο! Νιώθω τόσο έντονα την αγάπη μου για τα παιδιά μου, ξέρω ακριβώς πως αισθάνομαι, είναι δυνατόν να μην μπορέσω να την περιγράψω;

Προσπαθώντας όμως να  βάλω λέξεις στα συναισθήματά μου, κατάλαβα πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατον, γιατί ειλικρινά όσο και αν έψαξα δεν βρήκα πουθενά λέξεις, επίθετα, επιρρήματα που να είναι αντάξια της αγάπης μου! Να είναι τέτοιες ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν όσα αισθάνομαι στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό μου, όταν αντικρίζω τα παιδιά μου!

Πώς να εξηγήσω πως από τη στιγμή που έγινα μαμά, είμαι πια μαμά όλων των παιδιών του κόσμου! Πονάω 100 φορές παραπάνω με τον πόνο όλων των παιδιών και χαίρομαι με τη χαρά τους!

Πώς να περιγράψω το συναίσθημα που αισθάνομαι σαν κόμπο στο στομάχι, όταν βλέπω δύο ζευγάρια παιδικά ματάκια έτοιμα να κλάψουν!

Πώς να περιγράψω την ψυχή μου να μου φεύγει στα πόδια, κάθε φορά που βλέπω τα παιδιά μου να πέφτουν κάτω και να χτυπούν!

Πως κάθε φορά που πέφτουν και χτυπούν, είναι άρρωστα ή έχουν απλά μία αδιαθεσία, αισθάνομαι τόσο ανήμπορη και ανίκανη στο να βρω τρόπο να πονέσω εγώ αντί για εκείνα!

Πώς να περιγράψω το συναίσθημα της υπερηφάνειας που φουσκώνει μέσα μου, όταν τα καταφέρουν και σηκωθούν, όταν βάλουν γκολ ή όταν απλά πουν το ποίημα τους!

Την επιθυμία μου να τα βάλω σε μια γυάλα και να τα προστατεύσω από όλα τα κακά του κόσμου!

Όμως αντί για αυτό, να πρέπει να τα σπρώχνω να ζήσουν όσο πιο δυνατά και πιο ελεύθερα μπορούν! Να κάνουν τα δικά τους λάθη και να μάθουν από αυτά!

Την αυτοσυγκράτηση που πρέπει να δείχνω για να μην μαλώσω το άλλο παιδάκι που στεναχωρεί τα δικά μου, αλλά ωστόσο να βρω τον σωστό τρόπο να τα βοηθήσω ώστε να μάθουν να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, στις αντιξοότητες σήμερα στο σχολείο και αύριο στη ζωή!

Την τρέλα που με κατακλύζει ολόκληρη, στη σκέψη πως κάποιος μπορεί να πειράξει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά τους και την συνειδητοποίηση πως είμαι μία εν δυνάμει δολοφόνος για όποιον τολμήσει να κάνει κακό στα παιδιά μου!

Την αιώνια αγωνία μου να είναι καλά στην υγεία τους! Αυτό μόνο! Ούτε όμορφα, ούτε έξυπνα ούτε τίποτα άλλο! Μόνο να είναι υγιή!

Πώς να εξηγήσω πως μια αγκαλιά και ένα φιλί με κάνουν να ξεχάσω τα πάντα!

Τον φόβο μου, ότι αυτή η αγκαλιά και αυτό το φιλί δεν θα είναι αιώνια! Θα μεγαλώσουν και δεν θα θέλουν να χοροπηδούν πια πάνω μου, στο κρεββάτι μου! Θα τα παρακαλάω και δεν θα έρχονται πια για ένα φιλί!

Την ανάγκη μου να σταματήσω για λίγο τον χρόνο να τρέχει! Να προλάβω να τα χαρώ! Όσο μπορώ, όσο πάει! Και να χαρούν και αυτά την παιδικότητα τους και την αθωότητα τους!!! Να πατήσω το κουμπί και να μείνει για λίγο ακίνητος!!! Σταμάτα χρόνε σε παρακαλώ!

Πώς να δώσω σε κάποιον να καταλάβει πως τις ώρες που δεν είμαι μαζί τους, η σκέψη μου και η καρδιά μου είναι κάθε δευτερόλεπτο εκεί, κοντά τους!

Πως εξαιτίας τους θέλω να είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος! Να φτιάξω έναν καλύτερο κόσμο!!!

Πως για τα παιδιά μου και μόνο για αυτά, θα έδινα και την ζωή μου!

Πως ο πρώτος μου φόβος είναι να μην πάθουν τίποτα και ο δεύτερος αν θα είμαι επαρκής μαμά για να τους εφοδιάσω σωστά ώστε να ανταπεξέλθουν σε όλες τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές της ζωής! Να τους μάθω όλα όσα θα πρέπει να ξέρουν!

Την αγωνία μου για το αν θα καταφέρω να τους κάνω σωστούς, ηθικούς και ανθρώπους με αξίες, ιδανικά και οράματα! Που θα σκέπτονται, θα κριτικάρουν, θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους, θα ξέρουν τι θέλουν, δεν θα φοβούνται και θα διεκδικούν αυτό που θέλουν! Ανθρώπους θετικούς και αισιόδοξους που θα ζουν ευτυχισμένοι!

Πως πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο δεμένη με τη ζωή! Και φοβάμαι τόσο μα τόσο πολύ τον θάνατο!

Πως πρώτη φορά φοβάμαι να μην πάθω κάτι, όχι για μένα, αλλά για αυτά! Θέλω να είμαι δίπλα τους σε κάθε βήμα και να προλάβω να τους μιλήσω για τα πάντα!

Πώς να περιγράψω το άπειρο, το απέραντο, το άπιαστο, το ανυπέρβλητο; Πως να δώσω σχήμα και μορφή στην ρέουσα αγάπη που τρέχει ατέρμονα σαν ζεστή λάβα και ζεσταίνει την καρδιά μου; Πως να εξηγήσω πως η ψυχή μου, έχει βγει πια για πάντα από το σώμα μου και κατοικεί σε δύο αλλά ανθρωπάκια... Πώς να περιγράψω ότι η καρδιά μου έχει χωριστεί στα δύο ακριβώς; Πώς να εξηγήσω ότι είναι ότι πιο δυνατό, συγκλονιστικό έχω ζήσει μέχρι τώρα! Ότι αυτή η αγάπη με παραλύει, με καθηλώνει και κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι... Θεέ μου τι καλό έχω κάνει και αξίζω τόση ευτυχία!!!

Πώς να εξηγήσω πως την ώρα που τα γράφω αυτά, τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα και μετά βίας βρίσκω τα πλήκτρα!

Μία και μοναδική ευχή έχω στα χείλη μου! Να είναι καλά!!! Μόνο αυτό!

Χρόνια σας πολλά καρδούλες μου! Να είστε πάντα  γερά και ευτυχισμένα!!! Να ονειρεύεστε πολύχρωμα και να ζείτε την ζωή σας έντονα!!!

Σας αγαπώ τόσο πολύ,
απλά είναι πολύ πολύ δύσκολο να σας το περιγράψω με λόγια! Μάλλον θα το καταλάβετε όταν βρεθείτε και εσείς στη θέση μου, και γίνεται γονείς! Και ίσως τότε, να σας έχω διδάξει τόσο καλά, ώστε να μπορέσετε να βρείτε εσείς τα λόγια, και να το περιγράψετε την αγάπη που αισθάνεστε για τα δικά σας παιδιά!
(Βασίλη είχες δίκιο! Δεν περιγράφετε με λόγια!!!)

Clelia!