Από μικρή ήμουν ένα παιδάκι καλό, ήσυχο, μαζεμένο! Το ίδιο και η αδερφή μου... Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία λίγα πράγματα άλλαξαν! Άριστη μαθήτρια, καλή φίλη, κοινωνική, εξαιρετικό παιδί! Στο σχολείο πήγαινε η μαμά μου να πάρει βαθμούς και αντί να της πούνε πως πάω στα μαθήματα (που οκ πήγαινα άριστα), της δίνανε συγχαρητήρια για το ήθος, το χαρακτήρα, την ακεραιότητα μου! Για το πόσο εξαιρετικά μας μεγάλωνε!
Η αλήθεια είναι αυτή! Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έμαθα να σέβομαι τους πάντες! Την κυρία που βοηθούσε τη μαμά μου στις δουλειές την μιλούσαμε στον πληθυντικό! Και έτσι έπρεπε! Θυμάμαι που η μαμά μου, μας μάλωνε αν μας άκουγε να μας ξεφεύγει ο ενικός! Για εσάς είναι η κυρία τάδε, δεν είναι υποχρεωμένη να σας υπηρετεί, τη δουλειά της κάνει με αξιοπρέπεια!
Στο γυμνάσιο, ζήσαμε το πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα και είχαμε κάποιους συμμαθητές αλλοδαπούς! Ποτέ δεν τους κορόιδεψα και κάποιους τους βοηθούσα στα μαθήματα με πολύ χαρά!
Όταν ήταν η ώρα να κάνω την επανάστασή μου, κράτησε 48 ώρες, 2 κοπάνες από το σχολείο και 3 τρύπες στο αυτί! Αυτό ήταν όλο! (αχ μαμά από τι βάσανα σε γλίτωσα). Ακόμα και αν ήθελα να κάνω κάτι σαν παιδί, πάντα είχα στο μυαλό μου... ναι αλλά άμα το μάθει η μαμά θα στεναχωρεθεί τόσο πολύ! Θα την απογοητεύσω, θα χάσω την εμπιστοσύνη της και κάπου εκεί έβγαινε με συνοπτικές διαδικασίες , όποια τρελή ιδέα μου είχε μπει! (Εντάξει έχω πει και εγώ κανα δυο ψεματάκια σαν παιδί, αλλά είναι ανάξια λόγου).
Ο άντρας μου λέει ότι μεγάλωσα σε γυάλα... Δεν ξέρω, μπορεί να είναι έτσι! Αυτό που ξέρω μετά βεβαιότητας ότι το σύνδρομο του καλού παιδιού δεν μου έκανε και τόσο καλό στην ενήλική μου ζωή!
 |
| via ophilos |
Στο βωμό του να μην πληγώσω κανένα και να είμαι πάντα ευγενική, έμαθα να σωπαίνω και να μην λέω την άποψη μου ευθαρσώς! Ακόμη και αν δεν μου αρέσει κάτι, δεν το λέω ποτέ για να μην στεναχωρήσω τον άλλον. Σε περίπτωση που ερωτηθώ ευθέως αν μου αρέσει, δεν θα απαντήσω ποτέ ότι δεν μου αρέσει. Θα το πω πλαγίως... Ε λοιπόν, guess what, οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται το πλαγίως! Ζηλεύω τον άντρα μου που θα απαντήσει, καλέ τι χάλια ήταν αυτό! Και ο άλλος δεν θα θυμώσει... Αυτό είναι κάτι αδυνατώ να το κατανοήσω, γιατί εκείνος να λέει αρνητικά πράγματα για κάτι και οι άλλοι να μην προσβάλλονται, ενώ την μοναδική φορά που θα πω εγώ την αρνητική μου άποψη, να θυμώνουν και να κρατάνε μούτρα!
Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως την έμφυτη ευγένεια, οι άλλοι την εκλαμβάνουν σαν αδυναμία! Το ότι κρατάω το στόμα μου κλειστό, και δεν μιλάω, κρατάω το επίπεδο και δεν ξεκατινιάζομαι με κάνει στους άλλους εύκολο θύμα! Εσύ είσαι κυρία και δεν θα πέσεις σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο, με συμβούλευε πάντα η μαμά μου... Εεε κυρία κυρία, αλλά έρχονται στιγμές που θέλω να ξεκατινιαστώ και να ξεσπαθώσω βρε αδερφέ... Θέλω αλλά δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει, δεν έχω μάθει να το κάνω... Οπότε κάθομαι και ακούω κάτι ειρωνικά σχόλια και αντί να απαντήσω σκέφτομαι καλά τώρα τι να πω, σιγά το επίπεδο που έχει! Όμως σε δεύτερη ανάγνωση διερωτώμαι, δεν απαντώ μήπως γιατί δεν έχω μάθει να απαντώ... και αν ναι υπάρχει τρόπος να ξεκινήσω να απαντάω τώρα;
Μήπως τελικά το σύνδρομο του καλού παιδιού, είναι μια μορφή συναισθηματικής αναπηρίας; Μήπως το καλό παιδί, γίνεται και άθελά μας καταπιεσμένο παιδί; Μήπως είμαι εκτός τόπου και χρόνου που προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου την ευγένεια, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη; Γιατί βλέπω και κάτι άλλα παιδάκια στο πάρκο, που συμπεριφέρονται λες και ο κόσμος τους ανήκει... (που τελικά ίσως και να τους ανήκει) Που κουνιούνται στις κούνιες 45 λεπτά, ενώ περιμένουν 5 παιδάκια ακόμα στη σειρά για να κάνουν κούνια... Και αναρωτιέμαι καλά οι μάνες τους δεν τα βλέπουν να τα κατεβάσουν; Εγώ θα είχα κατεβάσει τα δικά μου από τα 5 πρώτα λεπτά για να κάνουν και τα υπόλοιπα...
Μήπως τελικά σε αυτόν τον δύσκολο και απαιτητικό κόσμο, το ήθος και η ευγένεια, δεν είναι προτερήματα αλλά μειονεκτήματα; Τελικά ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε;
Clelia
