Μια φορά μια γειτονιά... (δρώμενο)

Κάποτε σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, ένα μικρό χαμοσπιτάκι ήταν στην συμβολή δύο μικρών δρόμων, που δυστυχώς έμελλε να γίνουν μεγάλοι και τρανοί! Όμως το σπιτάκι έμπαινε με τέτοιο τρόπο μέσα στο δρόμο, ώστε έκοβε το δρόμο αφήνοντας ένα μικρό ρεύμα ανοιχτό, με αποτέλεσμα στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 1980, να δημιουργείται μία πανέμορφη γραφική γειτονιά!

Η κίνηση από τα αυτοκίνητα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Τα μεγαλύτερα παιδιά έπαιζαν κάτω αμέριμνα κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους!!! Γέλια και χαρές παντού!!! Θυμάμαι μόλις νύχτωνε, οι μαμάδες φωνάζανε από τα μπαλκόνια και τα παιδιά όπου και αν βρίσκονταν, τις άκουγαν και γυρνούσαν σπίτι! Δεν υπήρχαν κινητά, ούτε καν ρολόγια! Μόνο η φωνή από το μπαλκόνι!

Οι γείτονες γνωριζόμασταν όλοι καλά! Πηγαίναμε μέχρι τον φούρνο στην άλλη γωνία και κάναμε μισή ώρα με τις χαιρετούρες... για απόσταση 2 λεπτών! "Και τι κάνει το δικό σου, και πως πάει στο σχολείο και άντε έλα για καφέ να τα πούμε και φεύγω γιατί έχω το φαγητό στη φωτιά και θα αρπάξει..." Και το φαγητό πάντα άρπαζε! Δεν μπορούσες να πας στο φούρνο και να ψωνίσεις έτσι απλά! Έπρεπε να δώσεις αναφορά για ότι συνέβαινε σπίτι σου και να ακούσεις και τα βάσανα των άλλων γειτόνων! (Θυμάμαι ότι το μισούσα το ψωμί, δεν με ενδιέφερε καθόλου τι έκανε η κυρία τάδε και πάντα χασμουριόμουν βαριεστημένα και περίμενα υπομονετικά να τελειώσουν οι μεγάλοι και να πάω σπιτάκι μου.)

Ούτε τα σούρτα φέρτα ολημερίς μου άρεσαν! Κάθε μέρα με τραβολογούσαν για καφέδες στις γειτόνισσες! (Που να ήξερα πως θα ερχόταν η στιγμή που θα τα νοσταλγούσα όλα αυτά! Πάντως κάποιο παιδικό τραύμα μου έχει αφήσει γιατί δεν είμαι καθόλου του καφέ!)

Εμένα το όνειρό μου ήταν άλλο! Ακριβώς απέναντι από την οικοδομή μας υπήρχε μία τεράστια έκταση, η λεγόμενη αλάνα, που στα μάτια μου φάνταζε σαν ζούγκλα!!! Δυστυχώς όμως ήμουν 5 χρονών και ουδέποτε είχα πάει να εξερευνήσω τον μαγικό κόσμο της αλάνας! Άκουγα όμως διάφορες ιστορίες από τα μεγαλύτερα παιδιά, για φίδια, για ποντίκια μέχρι και για πειρατές... και η φαντασία μου οργίαζε! Περίμενα να μεγαλώσω και να φτάσει η στιγμή που θα πάω και εγώ και θα εξερευνήσω... Μόνο που δεν πρόλαβα!

Το καλοκαίρι εκείνο, ο δήμος αποφάσισε να γκρεμίσει το χαμόσπιτο για να γίνει η διάνοιξη  των δρόμων! Για καλή μας τύχη όμως, το διάστημα εκείνο, η κυκλοφορία έπρεπε να διακοπεί εντελώς, γιατί θα έστρωναν άσφαλτο το δρόμο. Έτσι βρήκαμε την ευκαιρία και πείσαμε τη μαμά μου να μας αφήσει (εμένα και την αδερφή μου) να κατεβούμε κάτω και να παίξουμε! Κίνδυνοι δεν υπήρχαν, αυτοκίνητα πουθενά...

Μαρία Πωπ "Λαϊκή γειτονιά" via

Και ήταν η μοναδική φορά που κατέβηκα και έπαιξα!!! Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ, μέχρι που ανέβηκα και στον πρώτο λόφο της αλάνας, αλλά δεν μπήκα πιο μέσα γιατί φοβόμουνα τους πειρατές!!! Μόνο στο γυρισμό και καθώς περνούσαμε τον δρόμο, έπεσα και χτύπησα στο φρεσκοστρωμένο τσιμέντο του πεζοδρομίου... Θα έβαζαν τις πλάκες στα πεζοδρόμια, αλλά στο κομμάτι μπροστά στην οικοδομή μας δεν τις είχαν περάσει ακόμα! Μια μικρή απροσεξία, λίγο παραπάνω ενθουσιασμός και πάει! Προσγειώθηκα φαρδιά πλατιά... Και το γόνατο μου ξεσκιμένο και μέσα στα αίματα!

Η μαμά μου, η οποία δεν φημίζεται για την ψυχραιμία, της κόντεψε να λιποθυμήσει! (Αυτό δυστυχώς το κληρονόμησα και εγώ.) Άκουσα τα σχολιανά μου εκείνο το βράδυ, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου!!! Ούτε το μπαταρισμένο μου γόνατο με ένοιαζε! Όμως την επόμενη μέρα λόγω του ατυχήματος δεν κατέβηκα!

Σε λίγες μέρες η κατασκευή του δρόμου τελείωσε, οι πλάκες πεζοδρομίου στρώθηκαν και η γειτονιά άλλαξε με μιας όψη! Έγινε πολύβουη, γεμάτη κορναρίσματα, αμάξια και λεωφορεία! Τα αμάξια έτρεχαν σαν τρελά και ήταν πολύ επικίνδυνο πια για τα παιδιά να παίζουν κάτω αμέριμνα! Έτσι δυστυχώς τα παιδιά σταμάτησαν να κατεβαίνουν κάτω για παιχνίδι!  Δεν ακούγονταν χαρούμενες παιδικές φωνές, ούτε μαμάδες που τα φωνάζανε για να γυρίσουν πίσω! Δεν ξανακατέβηκα να παίξω ποτέ! Ούτε εγώ, ούτε και όλοι οι άλλοι!

Οι γείτονες αλλάξανε, χτίστηκαν πολλές οικοδομές και δεν γνωρίζαμε ούτε ποιος μένει δίπλα μας! Σταδιακά οι καφέδες αραιώσανε... Οι καλημέρες γίνανε ανύπαρκτες...  και πλέον χαιρετούσαμε 5 γείτονες μόνο! Τόσοι μείναμε... Το ψωμί το έπαιρνες σε δύο λεπτά και το φαγητό δεν άρπαζε πια! Κλειστήκαμε όλοι πίσω από την πόρτα των σπιτιών μας, στην ανωνυμία μας και στην ασφάλεια μας! Η γειτονιά έγινε απρόσωπη και γκρίζα! Η αλάνα έδωσε την θέση της σε τσιμεντένια γήπεδα μπάσκετ! Εκεί πηγαίναμε στο Γυμνάσιο, αλλά δεν είχε την ίδια αίγλη με την ζούγκλα! Μια φορά βρήκαμε σύριγγες και από τον φόβο μας δεν ξαναπατήσαμε ποτέ! (Μέχρι και οι πειρατές μεταλλάχτηκαν σε πρεζόνια).

Όταν ήρθε ο καιρός να φύγω και να μείνω αλλού με τον άντρα μου, διάλεξα το νέο μας σπίτι σε μία γειτονιά που όπως συνηθίζω να λέω η άνοιξη έρχεται πρώτα σε αυτήν και μετά πάει σε όλη την άλλη πόλη! Το σπίτι μας με το που το είδα το αγάπησα, γιατί ήταν σε ένα δρόμο που τα παιδιά παίζανε ακόμη κάτω τζαμί! Οι μαμάδες έβγαιναν στα μπαλκόνια και τα φώναζαν, ο γέρο γείτονας τα μάλωνε για τη φασαρία που κάνουν και για την μπάλα που χτύπησε στο αμάξι του και εγώ ευχόμουν να γυρνούσα το χρόνο πίσω και να μπορέσω να κατέβω, για να παίξω μαζί τους, έστω και για μια φορά!

Οκτώ χρόνια τώρα στη νέα μου γειτονιά, κάνω μόνο μία ευχή! Να προλάβουν να παίξουν τα παιδιά μου κάτω! Είναι ήδη 5 χρονών (όσο ήμουν και εγώ τότε) και ακόμα δεν τα έχω αφήσει να κατέβουν! Φοβάμαι τόσο πολύ και δικαιολογώ συνεχώς τη μαμά μου... όμως νομίζω πως φέτος ίσως είναι η χρονιά τους!!! Ήρθε ο καιρός να αποκτήσουν τα δικά τους σημάδια! (Με την δική μου επίβλεψη φυσικά!)

Εξάλλου το σημάδι στο γόνατο το έχω ακόμα και σήμερα, και είναι το πιο γλυκό σημάδι μου έχω! Και δεν το αλλάζω με τίποτα!

Love,

Clelia!

1.Το μια φορά μια γειτονιά... είναι η συμμετοχή μου στο blogoδρώμενο της Πέτρας!

2.Δεν ξεχνάμε να βοηθήσουμε τον Παύλο, εδώ!