Μου έχει κινήσει τόσο την περιέργεια αυτό το βιβλίο... Με συγκλονίζει η ανάρτηση σου... Τόσο αληθινή και δυνατή!

Κλέλια μου συγκινήθηκα από την ανάρτησή σου!
Ήδη έχεις κάνεις το πιο μεγάλο , τον πιο δύσκολο δρόμο. Είμαι σίγουρη ότι είσαι μια ζεστή, υπέροχη μητέρα! Γιατί έχεις βρεις τις αλήθειες σου. Άλλοι ζουν, θα πεθάνουν και δεν θα τις ανακαλύψουν ποτέ!

Γράφεις ότι το βιβλίο της Κατερίνας σου έδωσε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις πόσο θέλεις να αλλάξεις!Είναι υπέροχο να εξελίσσεσαι, να προσπαθείς, να βλέπεις ήδη τις αλλαγές που θέλεις να κάνεις.
Κάνε μου μια μικρή χάρη σε παρακαλώ. Βάλε λίγο τις ενοχές στην ακρούλα. Είσαι άνθρωπος. Χάιδεψε λίγο τον εαυτό σου. Το αξίζει!
Σε φιλώ γλυκά♥

ούτε εγω το έχω διαβάσει .Γνωρίζοντας όμως τον τρόπο γραφής της Κατερίνας θα μου αρεσει κι εμένα!
Νομιζουμε πως επειδή παρεχουμε πολλα στα παιδιά μας -παιχνίδια ,ταμπλετ,τηλεοραση ,εξωσχολικες δραστηριότητες- δεν μας χρειαζονται !Νομιζουμε πως περνουν ευχαριστα την ωρα τους.
Τα παιδιά χρειάζονται μόνο την αγάπη και συμπαρασταση των γονιων τους σε όλα τα θέματα που αφορουν την ανατροφή και απασχόλησή τους!
Αυτό που ακουω '' ναι ,αλλά περναω μισή ωρα ποιοτικό χρόνο μαζί τους το ΣΚ'' με τρελαίνει!
Δεν θεωρω πως πρεπει να εχουμε τυψεις γιατι δουλευουμε ή γιατι βαριομαστε πού και πού !
Και δεν νομιζω πως το κανεις καθε μέρα!Ας χαλαρωσουμε κι εμεις οι γονεις που θεωρουμε πως πρεπει να ασχολουμαστε και σε υπερβολικό βαθμό μαζί τους!Μην πιανουμε τα άκρα παντού.

Κι εγω τα εχω σε κουκέτα και ξερεις τι κανω Κλειω για να ξαπλώνω και με τους δυο και να μην εχουμε παράπονα; Εχουμε κανει συμφωνία και έναν μηνα ειναι ο ένας πάνω ,έναν μηνα ο άλλος!
Φιλάκια!

Βρε Κλειώ μου...τι ανάρτηση ήταν αυτή? Μονορούφι τη διάβασα...συγκλονιστική! Σχεδόν με αναγκάζει να πάω να το αγοράσω αύριο κιόλας...όυτως ή άλλως θα το έκανα, αλλά τώρα μου έξαψες την περιεργεια! Καλό βράδυ Κλειώ μου

Με συγκίνησες πραγματικά...Όλες οι μανούλες νιώθουμε τύψεις...Όλες!!!Δεν υπάρχει μανούλα που νιώθει ότι όλα τα κάνει τέλεια...μα τώρα που είδες πως κάποια πράγματα πρέπει να τα χειριστείς διαφορετικά,αύριο θα είναι μια σπουδαία μέρα...κι αυτό γιατί θα αρχίσεις να λειτουργείς διαφορετικά!!!Το βιβλίο της Κατερίνας δεν το έχω διαβάσει αλλά θα το κάνω άμεσα...είμαι σίγουρη ότι θα το ρουφήξω κι αυτό όπως κάνω με κάθε της ανάρτηση...

Ένας κόμπος στον λαιμό...Ξέρω ακριβώς πως νιώθεις,ακριβώς όμως,πίστεψέ με!
Το ήξερα ότι αυτό το πλάσμα έχει πολλά να μας πει και να μας δώσει αλλά αυτό που έπαθα διαβάζοντάς το βιβλίο της,ήταν συγκλονιστικό...το έχω στο κομοδίνο μου από εκείνη την μέρα,απλά το βλέπω,χαμογελώ και δεν ξεχνώ.Αυτές οι τύψεις...αχ αυτές οι τύψεις...
Σε φιλώ κοριτσάκι μου,να είσαι καλά και τα παιδάκια σου πάντα χαρούμενα και ευτυχισμένα!♥

Ξέχασα να σου πω και για την εμφάνιση του blog!Καταπληκτικό!!!

Νομίζω ότι κρίνεις πολύ αυστηρά τον εαυτό σου, αλλά και μονο αυτο δείχνει πόσο συνειδητοποιημένη μαμα εισαι, πόσο νοιάζεσα και πόσο προσπαθείς να γίνεις ολοένα και "καλύτερη".Θα ξέρεις πως οταν κάνει μια μάμα κάτι καταναγκαστικά, χωρίς όρεξη, χωρίς να είναι "εκεί" τα παιδιά το διαισθανονται κι είναι προτιμότερο να τους εξηγήσει ότι χρειαζεται λίγη ξεκούραση. Αλλά πάλι είναι υπέροχη η στιγμή εκείνη που καταλαβαίνουμε πώς το πιο σημαντικό είναι τα παιδιά μας:είναι Κάθαρση! Τότε είναι που νοηματοδοτειται απο την αρχή η καθημερινότητα:χαιρόμαστε πραγματικά το παιχνίδι μαζί τους χωρίς να σκεφτόμαστε,λογαριασμούς κι υποχρεώσεις,προσέχουμε την κάθε μας λέξη/πράξη να μην τα πληγώσει ή τα υποτιμήσει,διαπιστώνουμε ότι όσα λόγια κι αν ξοδεύουμε για να τα συμβουλεύουμε,εκείνα σαν σφουγγάρια μαθαίνουν απο αυτά που κάνουμε,από τον τρόπο που ζούμε κι όχι απο αυτά που τους λεμε.
Το βιβλίο δεν το εχω διαβάσει ακόμα, σίγουρα θα είναι συγκλονιστικό! Κι εσύ γράφεις πολύ όμορφα! Φιλικά,Μαρίνα.

Υ.γ. Ταυτιστικα με τη φράση σου:"πως από κορίτσι έγινα νοικοκυρά;"

Έχω ανατριχιάσει... Υπέροχο κείμενο...Με μια μέρα διαφορά μας συγκλόνισε αυτό το βιβλίο... Έγραψες εσύ, έγραψα και εγώ... Άλλιώς άγγιξε εσένα, αλλιώς εμένα. Ξέρεις γιατί; Μονο και μόνο επειδή εγώ το έφαγα το χαστούκι χάνοντας τα μωρά μου, πριν καταφέρω να βιώσω την μητρότητα... Έχοντας φάει αυτό το χαστούκι και έχοντας προσπαθήσει να βρω γιατί το έφαγα και πως θα το αξιοποίησω, διαμορφώθηκα εν τέλει σαν μητέρα. Παρότι η ανατροφή και μόνο, (στο τυπικό μέρος της) των παιδιών σε συνδυασμό με το νοικοκυριό και πιθανότατα και την δουλειά είναι από μόνα τους εξαντλητικά- η αλήθεια είναι πως κάθε στιγμή μετράει και δυστυχώς δεν είναι δεδομένη. Πολλές φορές με έχουν ρωτήσει, πως είναι δυνατόν να βγάζεις φωτογραφία το νεκρό παιδί σου; Και απαντώ: Όταν μια φωτογραφία είναι όλα όσα θα έχεις, δεν έχεις άλλη επιλογή. Κατάλαβες τι εννοώ; Παρότι είσαι σκληρή με τον εαυτό σου χαίρομαι. Διότι ναι. Είναι σημαντικό αφού σου ζητάει να κοιμηθείς μαζί του να το κάνεις. Τα κοχύλια για αυτόν είναι ο θησαυρός του. Είναι ανθρώπινα όλα όσα έκανες. Πάντα νομίζουμε πως θα έχουμε χρόνο. Και πιθανότατα θα έχουμε. Μα πόσο, πόσο πιο πολύτιμος θα είναι αν δεν έχουμε αρνηθεί καμία αγκαλιά, αν έχουμε κοιτάξει και ακούσει πραγματικά αυτά για τα οποία καμαρώνουν, αν έχουμε πέσει κάτω μαζί τους και τα γαργαλάμε ατελείωτα χωρίς ελέος και χωρίς νόημα και σκοπό, πόσο πιο πολύτιμος αν σε κάθε πείσμα, θυμό ή "σε μισώ" που ακούμε έχουμε απαντήσει "Σε αγαπώ αρκετά για να το αντέξω και αυτό", κόντρα στο δικό μας εγωισμό. Τα παιδιά μας και θα τα μαλώσουμε και όρια θα τους βάλουμε και χρόνο για τον εαυτό μας θα απαιτήσουμε- είναι μέσα στο πρόγραμμα και βοηθάει στην ακόμα πιο ομαλή έκβαση αυτού του τόσο ιερού ρόλου που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, του γονέα. Μην νιώθεις τύψεις για αυτά. Παρότι πιστεύω πως η μητρότητα και οι ενοχές πάνε παρέα- για πάντα- σημασία έχει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Το καλύτερο ξέρεις πιο είναι; Να συνειδητοποίησουμε την ουσία. Και αυτό που μένει είναι η αίσθηση που σου άφησαν οι σχέσεις στην ζωή σου. Αυτό. Θυμίσου καθημερινά αυτό, κράτα και ζωντανή μέσα σου, λίγη από την ψυχολογία όταν ήσουν εσύ παιδί... και θα είσαι ακόμα πιο μοναδική μητέρα από ότι είσαι ήδη στα μάτια των παιδιών σου... Σε φιλώ γλυκά γλυκά...

Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά εσύ με έχεις ανατριχιάσει με τις λέξεις σου, με τη δική σου οπτική, πιο σωστά...
Έχω ακούσει τα καλύτερα από φίλες bloggers για αυτό το βιβλίο και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως είναι ένα βιβλίο που σε ταρακουνά για τα καλά...
Ήδη πιστεύω πως είσαι μια εκπληκτική μανούλα, αλλά και μόνο που θέλεις να κάνεις ακόμα περισσότερα για τα παιδάκια σου, αυτό είναι πολύ σπουδαίο!
Φιλί γλυκό και βουρκωμένο, κορίτσι μου!
Καλό βράδυ!

Την Κατερίνα την αγαπώ πολύ! Η αλήθεια είναι ότι δεν ήρθε στα χέρια μου ακόμη το βιβλίο της. Θα το διάβαζα γιατί ήταν δικό της κι όχι γιατί πίστευα πως το θέμα του με αφορούσε. Δεν ήμουν αυτή την περίοδο σε φάση που να είμαι έτοιμη να διαβάσω κάτι μελαγχολικό. Ως τώρα καμιά ανάρτηση σε σχέση με αυτό δεν με άγγιξε όσο η δική σου. Αυτή με έσπρωξε να θέλω να το αγοράσω αύριο κιόλας! Κι επειδή σε ξέρω αρκετά καλά, θέλω να σου πω πως είσαι μια μαμά που δεν πρέπει να έχει τόσες τύψεις. Απλά, αν κρίνω από τον εαυτό μου, περνάμε όλες μας τέτοιες φάσεις. Και νομίζω πως μας κάνουν καλό... γιατί γινόμαστε καλύτερες ή ακόμα καλύτερες! Χαμόγελο λοιπόν!
Kathy

Καλημέρες!
Δε διαφέρω πολύ από πολλές άλλες μαμάδες.... όλες νιώθουμε τύψεις κι όλες έχουμε την αγωνία αν είμαστε καλές μαμάδες... πάντα θα το έχουμε... όλες τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα... πολύ περισσότερο εκείνες που δουλεύουν εκτός σπιτιού...
Χωρίς να είμαι καμιά ειδικός, χωρίς αν θέλω να φανώ συνειδητοποιημένη ή δε ξέρω τι α΄λλο έχω να σου πω δυο πράγματα...
σε εσένα, σε όλες μας, σε εμένα...
Ξέχνα το σίδερο , τα φοράμε και ασιδέρωτα.. ξέχνα τη σκούπα κάθε μέρα, ας είναι το χαλί με ψίχουλα.. ξέχνα το φαί το δύσκολο κάθε μέρα, και τα μακαρόνια καλά είναι... ξέχνα τα παιχνίδια τα πεταμένα, έχουν κι έτσι τη χάρη τους...
Ξέχνα τα όλα!
Τα πάρκα είναι εκεί έξω και μας περιμένουν! Το ίδιο κι οι πλατείες! το ίδιο και τα απιδιά που κρύβουμε όλοι μέσα μας και τα κουκουλώνουμε...
Σε λίγα χρόνια θα ε΄χουμε άπλετο χρόνο να σιδερώσουμε, να σκουπίσουμε, να βρούμε μπόλικο χρόνο για μας... να .... να .... να....
Κλειδί αυτού λογικά είναι μια σταλιά χρόνος για μας... ένα τικ μωρέ ίσα για να νιώθουμε πως υπάρχουμε κι εμείς... ξέρω δύσκολο πολύ... αλλά αν το κάνουμε θα είμαστε όλοι καλύτερα...

Προσπαθώ για όλα τα παραπάνω... προσπαθώ πολύ και φροντίζω να μου τα θυμίζω συχνά... όχι, δε τα καταφέρνω πάντα...
είναι κάτι μέρες κακές, πολύ κακές....

Τα φιλιά μου κοριτσάρα!

Κλειώωωω μας ανατρίχιασες. Πόσο πολύ πόσο βαθιά μίλησες στις ψυχές μας.
Όταν διάβασα κι εγώ το βιβλίο με κατέκλυσαν όλες αυτές οι τύψεις που περιγράφεις τόσο αληθινά. Εμείς οι μαμάδες κ γενικά οι γονείς κουβαλάμε μεγάλο βάρος. Θέλουμε να τα κάνουμε όλα σωστά. Στο σπίτι στην οικογένεια στο γάμο μας στη δουλειά. Αλλά καταλήγουμε να χάνουμε την ουσία. Να χάνουμε κάτι τέλος πάντων.
Το βιβλίο της Κατερίνας μας δείχνει την ουσία. Ποια ειναι αυτή; Τα απλά πράγματα. Η ευτυχία στα απλά πράγματα.

Γράφεις υπέροχα Κλειώ!!!! Συνέχισε.

Με γειες και οι αλλαγές εδώ στο σπιτάκι σου!!! Πολύ ρομαντικές και μιναμιλιστικές. Πολύ εσύ!!!
Τις εχω δει μέρες τώρα αλλά σήμερα που βρήκα χρόνο να σχολιάσω, σου γράφω.

Κλειούλα, έχω παρατηρήσει και από άλλες αναρτήσεις σου ότι έχεις γενικά την τάση να αισθάνεσαι ενοχές απέναντι σε θέματα που αφορούν στα παιδιά... αυτό σε καθιστά πολύ καλή μαμά και ξέρεις γιατί; Γιατί έχεις συναίσθηση των ενδεχόμενων "λαθών" σου και άρα, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι τόσο, λογικά θα προσπαθείς να επανορθώσεις, να γίνεσαι καλύτερη, να συμπεριφέρεσαι σωστότερα. Και όπως πολύ σωστά έγραψε η Αριστέα πιο πάνω, είναι σπουδαίο να κάνεις αυτή την αυτοκριτική που κάνεις εσύ, γιατί άλλοι θα φύγουν από τη ζωή πιστεύοντας ότι δεν έχουν σφάλει ποτέ και πουθενά!
Παρόλα αυτά καλή μου σου το έχω ξαναγράψει, δεν είναι καλό να παραμελείς τον εαυτό σου εντελώς για χάρη των παιδιών... είναι η ζωή σου, ναι, το φαντάζομαι μιας και εγώ δεν έχω παιδιά αλλά και εσύ είσαι η Κλειώ! Και έχεις ανάγκες! Και αξίζεις να προσπαθείς να τις καλύπτεις! Και εδώ που τα λέμε δεν μπορούμε να ζούμε σε ασυμμάζευτα σπίτια, βρώμικα, με ρούχα ασιδέρωτα... ούτε να μην κοιμόμαστε τις νύχτες για να διαβάζουμε παραμύθια! Ρεαλιστικά αν το δεις, δεν γίνεται... Τίποτα δεν κάνεις κακά, καλούλα μου, ό,τι καλύτερο μπορείς κάνεις και είμαι σίγουρη!
Με συγχωρείς πάρα πολύ αν θεώρησες ότι το σχόλιό μου είναι λίγο επικριτικό, δεν είναι και σου το λέω, σου μιλάω σαν σε φίλη μου... Δεν σου κάνει καλό αυτή η ενοχικότητα!
Να βελτιώσεις κάτι αν μπορείς, ναι, αλλά χωρίς υπερβολές...
Όσο για τον τρόπο γραφής σου, τι να πω κορίτσι μου... Τι να πω!
Καλή συνέχεια να έχεις!

Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο ήδη νιώθω τρομερές τύψεις,μέχρι να νιώσω σίγουρη για τον εαυτό μου δεν πρόκειται να το διαβάσω γιατί θα γίνω πολύ χειρότερα.Αυτή η καθημερινότητα,πως μας πνίγει έτσι;Ξαφνικά έχεις μόνο υποχρεώσεις και ξεχνάς να ζήσεις!!

Γλυκιά μου, γλυκιά μου Κλειώ...ξέρεις κάτι; Με έκανες κι έκλαψα. Έκλαψα γιατί γράφεις υπέροχα. Ζήλεψα τον τρόπο που γράφεις, σαρωτικά απόλυτα, συναισθηματικά και με έκανες να κλάψω γιατί με είδα μέσα σου...Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν ούτε καν τη μαμά της Στέλλας που εγώ η ίδια δημιούργησα. Δεν είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κανέναν για τον γονεϊκό του ρόλο γιατί όλοι είμαστε καλοί γονείς και προσπαθούμε για το καλύτερο...Η μαμά της Στέλλας, δεν ξέχασε το παιδί της αγάπη, τον εαυτό της ξέχασε. Τον εγκατέλειψε σε μια γωνιά και μόλις σταμάτησε να προσπαθεί να κάνει ευτυχισμένο εκείνον σταμάτησε να μπορεί να δίνει χαρά στους γύρω της. Στον άντρα της, στα παιδιά της...με αποτέλεσμα να χάσει ένα από αυτά...Νιώθω θλίψη γι αυτή την μαμά γιατί την αναγνωρίζω, γιατί τ νιώθω και τη συμπονώ!
Δεν είσαι η μαμά της Στέλλα, είσαι η μαμά του Κωνσταντίνου και της Νεφέλης σου...τυχερή μαμά μιας νεράιδας κι ενός δράκου!!! και προσπαθείς σκληρά να κάνεις τα παιδιά σου χαρούμενα. Μην νιώθεις τύψεις αν κάποιες φορές δεν είσαι εκεί, αν χρειάζεσαι απόσταση ή χρόνο ή χώρο...Μην νιώθεις ενοχές για τίποτε...Κρίνε αυστηρά τον εαυτό σου μόνο για το ότι εγκατέλειψες εσένα...Το κορίτσι μέσα σου...
Θυμήσου στο αεροπλάνο στις οδηγίες τι γράφει...πρώτα βάζω τη μάσκα στον εαυτό μου και μετά στο παιδί που κρατώ στην αγκαλιά μου.Δεν μπορείς να φροντίσεις κανέναν αν δεν είσαι εσύ καλά.Κρατήσου λοιπόν ευτυχισμένη, ασφαλής και γεμάτη...το ίδιο προσπαθώ κι εγώ...και καμιά φορά τα καταφέρνω γλυκιά μου...Δεν σε ξέρω...μα μετά από αυτό σου το κείμενο σ' αγαπάω. Ένα πελώριο ευχαριστώ!!!

Από όσο λίγο σε ξέρω είσαι μια τέλεια
μαμά που αφουγκράζεται τις ανάγκες των
παιδιών της
Βέβαια στην πορεία προκύπτουν και λάθη
αλλά δεν θέλω να σε βλέπω να γεμίζεις ενοχές!!
Η αγάπη και μόνο αυτή θα σου δείξει το σωστό δρόμο

Σε φιλώ πολύ ♥

Δώσε χρονο και αγαπη και εκεινη θα γυρίσει πολλαπλασια σε σενα πισω ..οταν τα μικρα χερια σ αγκαλιαζουν σφιχτα.. αυτη θα ειναι και η χαρα που θα παιρνεις μεσα απο την καρδουλα τους απλα δωσες τους αυτό... λιγο απο τον χρόνο σου και υπομονη..και σιγουρα θα τα καταφερεις γιατί το θελεις..!!είσαι καλη μαμα..!! σου αφήνω φιλακι..!!

Γλυκιά μου Κλέλια, είσαι μια ευαίσθητη και τρυφερή μαμά
και το βιβλίο τής Κατερίνας, απλά το επιβεβαίωσε.. Θα χαρώ
κάποια στιγμή να το διαβάσω κι εγώ, αν και θα κλαίω πολύ, είμαι σίγουρη... Φιλιά πολλά!

Συγκλονιστικό κείμενο Κλειώ μου! Συγκλονιστικό!!! Δεν έχω λόγια, δεν ξέρω τι να γράψω, τι να σου πω; ότι διάβασα με κομμένη ανάσα ότι έγραψες, ότι ταυτίστηκα μαζί σου σε όλα, ότι είναι 2:39 και κλείνω τον υπολογιστή για να τρέξω να κοιμηθώ και εγώ αγκαλιά με τα παιδιά μου;
Χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνώρισα μέσα από το blog σου και εύχομαι μια μέρα να σε γνωρίσω από κοντά, θα σε αγκαλιάσω να το ξέρεις!!!

Πω πω τι μου έκανες βραδιάτικα...δεν μπορούσα να διαβάσω από τα δάκρυα στα μάτια.

Ποσο σαρωτικη η ανάρτηση σου θελω να παρω το βιβλίο πολυ