Ω πατρίδα Ελλάδα, Ελλάδα!

Χθες παρακολούθησα τα μικρά μου, στο νηπιαγωγείο, στη γιορτή για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, με περισσή περηφάνια να απαγγέλλουν τα ποιήματά τους, να κάνουν παρέλαση, να τραγουδούν με όλη τη δύναμη της παιδικής τους φωνούλας! Και στο τέλος, τα είδα να στέκονται σοβαρά, σε στάση προσοχής και να λένε τον εθνικό ύμνο! Πόσο μα πόσο συγκινήθηκα! Γιατί τα δύο αστεράκια μου, απέδωσαν τιμή στα φυλαχτά της πατρίδας μας, κρατούσαν θαρρετά τις σημαίες τους και φώναζαν ενθουσιασμένα...

Και κάπου εκεί στις πίσω θέσεις, στα παρασκήνια των γονιών, άκουσα μία συζήτηση που με θύμωσε τόσο πολύ... και που δυστυχώς μου θύμισε για άλλη μια φορά την κατάρα του γένους μας. Η αφορμή ασήμαντη. Η ουσία σημαντικόταστη!!! Συγκλονίστηκα ακόμη μια φορά από την μικρότητα αυτού του κόσμου που ζούμε! Σείστηκαν τα μέσα μου και άρχισα να αναρωτιέμαι πως θα επιβιώσουμε σαν λαός με αυτές τις μικροαστικές αντιλήψεις που κουβαλάμε... Θύμωσα με όλους και πρωτίστως με τον εαυτό μου που δεν μίλησα και ας μην με αφορούσε άμεσα! Μόνο έμμεσα! Δεν θα σας πω ακριβώς τι ειπώθηκε... Θα σας πω όμως τις απορίες που μου γεννήθηκαν μετά από όσα άκουσα...

Από την παρέλαση των Ευζώνων στο Σύνταγμα!

Από πότε το να είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας σε κατατάσσει αυτόματα στην ακροδεξία μερίδα και σε κάνει φασίστα;

Από πότε το να θέλεις να τιμήσεις τη χώρα σου, να πας στην παρέλαση με το παιδί σου και να κρεμάσεις την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι σου σε κάνει οπαδό της Χρυσής Αυγής; 

Πότε η ελληνική σημαία έγινε σήμα του συγκεκριμένου κόμματος και απαγορεύεται να την τιμούν οι πολίτες αυτής της χώρας, από φόβο μην παρεξηγηθούν;

Από πότε πρέπει να δέχομαι εγώ όλους τους άλλους για τη διαφορετικότητά τους και όχι όλοι οι άλλοι εμένα για τη δική μου;

Από πότε πρέπει να σέβομαι εγώ τις θρησκείες των άλλων και όχι οι άλλοι τη δική μου;

Από πότε πρέπει να σκύβω το κεφάλι και να μην διδάξω στα παιδιά μου ότι αυτό που κράτησε ενωμένους τους Έλληνες 400 χρόνιας σκλαβιάς ήταν η θρησκεία, η πατρίδα και η οικογένεια;

Φουστανέλα και τσαρούχι!

Θυμώνω απίστευτα με την στενομυαλιά των ανθρώπων! Δέχομαι και σέβομαι την προσωπικότητα, τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα του καθενός όμως δεν δέχομαι με τίποτα να με τσαλαπατούν και να με ταπεινώνουν! Ιδεολογικά δεν έχω καμία σχέση με τον ακροδεξιό χώρο... Είμαι όμως Ελληνίδα, περήφανη εγγονή ενός παππού που πολέμησε στον πόλεμο του '40 (και μετά σε ότι χειρότερο πέρασε αυτή η χώρα, τον εμφύλιο) και έχω την τιμή και τη χαρά να έχω μάθει κάποια πράγματα από πρώτο χέρι! Αισθάνομαι ότι έχω χρέος να αποδώσω στους ανθρώπους που πολέμησαν για την ελευθερία μου, την τιμή που αρμόζει! Αρνούμαι στον βώμο της παγκοσμιοποίησης να ξεχάσω ποια είμαι! Γιατί εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε έναν ήρωα! 

Και αν χαίρομαι για κάτι σήμερα, είναι ότι ο καημένος ο παππούλης μου, ευτυχώς πέθανε εγκαίρως, πολύ πριν αρχίσει αυτή η κατρακύλα και δει την αγαπημένη του πατρίδα σε αυτά τα χάλια!

Η σημαία της Ακρόπολης.

Σε πείσμα λοιπόν των καιρών μας, εγώ και στην παρέλαση θα πάω και σημαία θα βάλω στο μπαλκόνι μου και ας χαρακτηριστώ ενθικίστρια (αν είναι δυνατόν)! Και θα μάθω στα παιδιά μου, όσο καλύτερα μπορώ, την Ιστορία αυτού του τόπου, και θα τα διδάξω να αγαπούν την πατρίδα τους και να τιμούν τα σύμβολά της! Το οφείλω στον παππού μου και σε όσους αγωνίστηκαν για να μπορώ να μιλάω και να ζω ελεύθερα! Ίσως αν το κάναμε όλοι αυτό, αποφεύγαμε στο μέλλον περιστατικά όπου νέοι, οργισμένοι άνθρωποι καίνε τη σημαία της ίδιας τους της χώρας!

Θα σας αφήσω με ένα μικρό απόσπασμά της Ρωμιοσύνης, του αγαπημένου Γιάννη Ρίτσου! Επειδή και η δική μου καρδιά δε βολεύεται παρά μόνο στο δίκιο...

"Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, 

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο..."

 Clelia!