Stop Bullying!!!

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού  Εκφοβισμού και της Ενδοσχολικής Βίας.

Διαβάζοντας το εξαιρετικό άρθρο της Αριστέας, μου ήρθαν στην μνήμη τα δικά μου σχολικά χρόνια!

Θυμήθηκα περιστατικά, πρόσωπα και καταστάσεις και πείστηκα πως ο σχολικός εκφοβισμός ή όπως είναι γνωστός bullying, υπήρχε από τα δικά μου σχολικά χρόνια σίγουρα! 

Ήμουν πολύ τυχερή γιατί σαν παιδί (μαθήτρια) ουδέποτε έπεσα θύμα του bullying! (Έπεσα όμως σαν εργαζόμενη και μου κόστισε σχεδόν την ψυχική μου υγεία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Παρόλο που δεν υπέστη λοιπόν σχολικό εκφοβισμό, δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν και σιωπηλός μάρτυρας περιστατικών!

via

Στο δημοτικό είχαμε ένα συμμαθητή, ο οποίος είχε κάποιο πρόβλημα διανοητικής ανάπτυξης. Εκείνα τα χρόνια (μέσα του '80) τα προβλήματα τα κουκούλωναν, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι ακριβώς είχε το παιδάκι (πιθανολογώ αυτισμό), πάντως δεν ήταν σε θέση να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα παιδιά επαρκώς! Έμενε μονίμως στα διαλείμματα μέσα στην τάξη, γιατί κανένας μας δεν έπαιζε μαζί του και ήταν συχνά το εξιλαστήριο θύμα και αποδέκτης κοροϊδιών των συμμαθητών μου! 

Δεν τον κορόιδεψα ποτέ! Η μαμά μου με είχε μεγαλώσει με τέτοιο εξαιρετικό τρόπο, ώστε να σέβομαι την διαφορετικότητα του καθενός! Πάντα μου έλεγε πως "δεν κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θες να κάνουν και οι άλλοι σε σένα"! Από εμένα λοιπόν, δεν δέχτηκε ποτέ επίθεση, δεν του έκρυψα ποτέ την τσάντα και δεν τον χτύπησα ποτέ! Όμως... καθώς τα θυμόμουν, ένιωσα ένα μεγάλο κόμπο στο λαιμό!!! Γιατί μπορεί να μην άσκησα bullying πάνω του άμεσα, αλλά έμμεσα υπήρξα συνένοχος όλων των άλλων... Δεν μίλησα ποτέ! Δεν "κάρφωσα" εκείνον που του είχε κρύψει την τσάντα, δεν μάλωσα εκείνους που μονίμως τον πείραζαν, δεν τον υπερασπίστηκα ποτέ! Επομένως σε τι διέφερα από όλους εκείνους που το έκαναν;

Προσπάθησα να με δικαιολογήσω λέγοντας ότι ήμουν παιδί, αλλά στο μυαλό μου στριφογυρνούσε η φιγούρα του συμμαθητή μου να με κοιτάει ικετευτικά για βοήθεια, και εγώ να γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη! Γιατί δεν μίλησα παρόλο που είχα άψογες σχέσεις με το σπίτι μου; Δυστυχώς από φόβο! Τον φόβο της μη αποδοχής!!! Η σιωπή λοιπόν είναι ύπουλη, είναι συνενοχή και με μαθηματική ακρίβεια όλοι όσοι σιωπήσαμε και δεν είχαμε το σθένος να υπερασπιστούμε τους αδύνατους, με κάποιο τρόπο το βρήκαμε μπροστά μας! (Αν είχα μάθει να αντιδρώ τότε, ίσως είχα αντιμετωπίσει σαν ενήλικη πολύ καλύτερα και εγκαίρως το ανελέητο bullying στον εργασιακό τομέα).

Θα περάσω στο σήμερα για να εξιστορήσω την ιστορία του γιου μου πριν 2 χρόνια! Ο γιος μου ήταν ένα εξαιρετικό μικράκι, αγαπησιάρικο, χουχουλιάρικό και πάρα πολύ καλό παιδάκι! Δεν δημιουργούσε ποτέ πρόβλημα και πολλές φορές έτρωγε ξύλο από τα άλλα παιδάκια! Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπος με ένα περιστατικό στον παιδικό σταθμό όταν ήταν 3 χρονών! Κάποιο παιδάκι από τα νήπια  (5 χρονών) του έπαιρνε τα παντοφλάκια και τα έκρυβε για πλάκα! Ναι ναι τίποτα το σοβαρό ευτυχώς, ο μικρός όμως δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο!

Παρόλο που από μέσα μου έβραζα, έπιασα διακριτικά τις δασκάλες και μετέφερα τα παράπονά του και οφείλω να ομολογήσω πως το χειρίστηκαν με άψογο τρόπο! Έφεραν τα παιδιά σε επαφή και το συζήτησαν, τους εξήγησαν πως οι μεγαλύτεροι πρέπει να προσέχουν τους μικρότερους, να τους βοηθούν και να τους υπερασπίζονται! Και από τότε ευτυχώς δεν ξαναείχαμε ανάλογο περιστατικό. Όμως ο μικρός από εκείνη τη στιγμή άλλαξε, ζωήρεψε ! Πήγα τον επόμενο μήνα για ενημέρωση και μου περιέγραψαν ένα διαφορετικό παιδί! Θυμάμαι να ρωτάω τη δασκάλα αποσβολωμένη "Συγνώμη αλλά μιλάτε για το δικό μου το παιδί;" 

Στο σπίτι δεν είχαμε πάρει μυρωδιά για αυτή του την αλλαγή! Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ανησύχησα, στη συνέχεια όμως και παρακολουθώντας την συμπεριφορά του, παραδέχτηκα πως ήταν καλύτερα να είναι ένα παιδί ζωηρό παρά ένα παιδί μαλθακό όπως ήταν! (Παρόλο που στο σπίτι και στην καθημερινότητά μας αυτό δεν με συνέφερε καθόλου.)

Ήταν το περιστατικό αυτό ικανό να τον επηρεάσει τόσο πολύ και να αλλάξει; Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να πω, γιατί συνέβη σε πολύ μικρή ηλικία, που ο μικρός ίσα που μιλούσε οπότε δεν είμαι σίγουρη για το πως ακριβώς σκεφτόταν! Προφανώς όμως επηρεάστηκε και άλλαξε! Πλέον βλέπω πως δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, πως δεν θα κάτσει να φάει ξύλο από άλλα παιδιά, πως θα μιλήσει για ότι και αν συμβεί και να πω την αλήθεια, όσο και αν ακούγεται παράδοξο χαίρομαι πολύ για αυτό...

Σκέφτομαι λοιπόν πως και εμένα η μαμά μου, ναι μεν με είχε μεγαλώσει εξαιρετικά και δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό μου να πειράξω ή να κοροϊδέψω κάποιον, αλλά δυστυχώς δεν μου είχε μάθει να αντιδρώ! Έμεινα στο ότι ήμουν ένα πολύ καλό παιδί που δεν δημιουργούσε ποτέ προβλήματα, αλλά δεν ήξερα πως να τα αποφύγω και πως να υπερασπιστώ τον εαυτό μου! Μόνο όταν έγινα μαμά και άλλαξαν οι προτεραιότητές μου άρχισα σιγά σιγά να το αλλάζω αυτό! 

Ποια είναι λοιπόν η λεπτή διαχωριστική γραμμή που πρέπει να κρατήσουμε ως γονείς; Πως μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αντιδρούν ακόμα και όταν δεν μας συμφέρει; Γιατί στη ζωή μας πολλές φορές θα αναγκαστούμε να αντιδράσουμε και αν δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε από νωρίς, δεν θα μπορέσουμε να υψώσουμε το ανάστημά μας ποτέ!

via

Ακόμα και στο συγκεκριμένο περιστατικό με το παντοφλάκι, η δική μου συμβουλή ήταν ήπια και πολιτισμένη, δηλαδή να πηγαίνει στη δασκάλα και να μιλάει για ότι συμβαίνει και τον ενοχλεί... (Ίδια με τη συμβουλή της μαμάς μου όταν ήμουν σε αυτές τις ηλικίες, που όμως ποτέ δεν εφάρμοσα από φόβο, και παρόλο που είχα άριστη σχέση μαζί της ποτέ δεν μίλησα.)

Του μπαμπά του η συμβουλή ήταν καθαρή και ξάστερη! Αν ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, να πάρει το παντοφλάκι αυτού που του το κάνει, να το πετάξει στην τουαλέτα και να τραβήξει το καζανάκι! Και το προχώρησε λέγοντας πως όποιος τον ρωτήσει γιατί το έκανε αυτό να πει πως τον συμβούλεψε ο μπαμπάς του! Τραβηγμένο... ναι ξέρω πως κάποιοι φρίξατε σαν και εμένα μόλις το άκουσα! 

Αλλά παρόλο που δεν ασπάζομαι τη φιλοσοφία του μπαμπά, δεν σας κρύβω πως άρχισα να αναρωτιέμαι σε ένα μελλοντικό περιστατικό ποιο παιδί θα επιβίωνε καλύτερα; Αυτό που θα μιλούσε αν μιλούσε ή αυτό που θα έδειχνε ευθαρσώς ότι δεν σηκώνει τέτοια;

Συμφωνώ λοιπόν με όσα εξαιρετικά έγραψε η Αριστέα, τα παιδιά θέλουν αγάπη και μόνο αγάπη για να ανθίσουν, να ανοίξουν, να επικοινωνήσουν! Είναι όμως υψίστης σημασίας και πρωτεύον μας καθήκον να μάθουμε τα παιδιά μας να μιλάνε και όχι να σιωπούν από φόβο! Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να το λένε ευθαρσώς! Να τα μεγαλώνουμε έτοιμα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους! Να δείχνουν από την πρώτη στιγμή πως ο εκφοβισμός δεν περνάει...

Και τελικά μήπως εμείς οι γονείς στην προσπάθειά μας να τους χαρίσουμε όλο τον κόσμο, να λύσουμε όλα τα προβλήματά τους πριν καν εμφανιστούν, αποφεύγουμε να τους δείξουμε πόσο σκληρός είναι αυτός ο κόσμος, στερώντας τους τα εφόδια που θα τους βοηθήσουν στην ίδια τους την επιβίωση;

Clelia!

Όσοι ενδιαφέρεστε ρίξτε μια ματιά στο To love life for what it is. Έχει γίνει ένα εκπληκτικό αφιέρωμα για τον σχολικό εκφοβισμό, και προτείνεται και βιβλιογραφία που σίγουρα θα μας βοηθήσει όλους!