Το κορίτσι που κρύβεται μέσα μου!

Δεν ξέρω πότε ακριβώς κατάλαβα την ύπαρξή της. Ήμουν θαρρώ πολύ μικρή, αλλά τη θυμάμαι να είναι εκεί. Πάντα δίπλα μου, πάντα μέσα μου! Σύμμαχος μου σε όλες τις σκανταλιές. Μη σου πω ότι ήταν αυτή που μου έβαζε εξαρχής την ιδέα για την αταξία...

Πάντα δίπλα μου στα καλά και στα άσχημα! Τη θυμάμαι σε κάθε αρχή σχολικής χρονιάς να με παροτρύνει να μιλήσω στα άλλα παιδάκια... Άντε πήγαινε τι περιμένεις; Άλλες φορές πάλι την ακούω να λέει... Τώρα κάνεις σαν μωρό, αφού το ξέρουμε πως σε μισή ώρα θα έχεις πάρεις τον αέρα σου και θα μιλάς στους πάντες! Τι σε πιάνει; Και πάντα τον έπαιρνα τον αέρα μου... και πάντα έπιανα φιλίες και μιλούσα στους πάντες, όπως μου έλεγε εκείνο το μικρό κορίτσι που "κρυβόταν" μέσα μου!

Άλλες φορές πάλι, τη θυμάμαι να με μαλώνει... Τώρα αυτό γιατί το έκανες; Τι κατάλαβες; Όμως, παρά τις διαφωνίες μας και τις εντάσεις, δεν με εγκατέλειπε ποτέ! Άλλα παιδάκια είχαν φανταστικούς φίλους, εγώ είχα εκείνη... το κορίτσι που "κρυβόταν" μέσα μου! Περνούσαμε ώρες ατελείωτες μαζί, κουβεντιάζοντας, αναλύοντας, διαφωνώντας... 

Στην εφηβεία ειδικά, κάναμε χιλιάδες όνειρα παρέα και τρέλες, πολλές τρέλες. Μιλούσαμε για το πως θα ζήσουμε, πως θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο, πως θα ερωτευθούμε, πως θα ρουφήξουμε τη ζωή ως το μεδούλι... Πάντα εκεί! Να με σπρώχνει σε όσα η λογική μου αρνιόταν! Να παίρνει σημαντικές αποφάσεις κόντρα σε όλους του κανόνες των πρέπει και της λογικής! Τι θα πει πρέπει; Ζεις μονάχα μία φορά!!!

Η συμβίωση μου μαζί της δεν ήταν πάντα εύκολη! Δεν μου έλεγε πάντα όμορφα πράγματα και δεν μου χάιδευε τα αυτιά! Δεν συμφωνούσαμε σε πολλά και κάποιες φορές ήταν χειρότερη και από την πιο καθαρή φωνή συνείδησης. Ή μήπως τελικά ήταν η ίδια μου η συνείδηση; Ακόμα το ψάχνω...

Αυτή αποφάσισε πρώτη και την άκουσα να ανακοινώνει στους γονείς μου όταν ήμουν 20 χρονών, ότι θα φύγω το καλοκαίρι 3 βδομάδες ταξίδι ολομόναχη! Θα πήγαινα τον γύρω της Νότιας Γαλλίας και Ιταλίας! Μόνη μου! Και να να παθαίνει εγκεφαλικό η δόλια η μανούλα μου, γιατί μέχρι τότε το μόνο πράγμα που είχα κάνει ολομόναχη ήταν να πάω με αστικό μέχρι το κέντρο της πόλης! Το ταξίδι όμως το πήγα, όχι ολομόναχη βέβαια... επιστρατεύτηκε και η καημένη η αδερφούλα μου! Και περάσαμε φανταστικά!!! Ζήσαμε εμπειρίες μιας ζωής! Σε εκείνη όμως το χρωστάω! Στο κορίτσι που "κρύβεται" μέσα μου!

Τρελοκομείο κανονικό! Η βοήθειά της ήταν πάντα γρήγορη και αποτελεσματική! Θέλεις να το κάνεις; Δεν θα σε νοιάξει για κανέναν! Θα τους γράψεις όλους στα παλιά σου τα παπούτσια!  Θέλω, απαντούσα εγώ... Εεε τότε βουρ! Μην το πολυσκέφτεσαι γιατί θα χαθείς στην πολυπλοκότητα της σκέψης σου! Έπασχα βέβαια και από το σύνδρομο του καλού παιδιού και όσο να πεις μία έξτρα παρότρυνση τη χρειαζόμουν!

Και μετά μία μέρα, έτσι εντελώς ξαφνικά, στο δρόμο προς την ενηλικίωση μου, την έχασα! Έφυγε ή την καταχώνιασα τόσο μέσα μου που δεν της άφησα χώρο να αναπνεύσει, να υπάρξει... Τη φίμωσα για τα καλά! Και ένα ωραίο πρωί την αντικατέστησαν μια χαρά, η μαμά, η νοικοκυρά, η σύζυγος! 

Εξαφανίστηκε και για πολύ πολύ καιρό όμως δεν προλάβαινα να την ψάξω... Βασικά δεν προλάβαινα να συνειδητοποιήσω ότι έλειπε... Ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης ήταν τέτοιος που δεν με άφηνε...

via ophilos

Πέρσι το καλοκαίρι στο camping, ενώ ανάρρωνα από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, έκανε πάλι την εμφάνισή της με χαρές και πανηγύρια!!! Έβαζα τα μικρά για ύπνο μέσα στο τροχόσπιτο όταν άκουσα από έξω να περνάει μία παρέα νεαρών παιδιών με κιθάρα στο χέρι και να τραγουδούν! Όλοι έψαχναν να δούνε από που ακούγονται τα τραγούδια, κανένας όμως δεν μίλησε! Ξαφνικά ακούω ένα Εεεε παιδιά, που πάτε, ελάτε εδώ να μας παίξετε ένα τραγούδι και να σας κεράσουμε κανένα ποτό! Αστραπιαία καταλαβαίνω πως αυτό το πράγμα είχε βγει από το στόμα μου! Οι υπόλοιποι πάγωσαν και με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια, απορώντας όσοι με ξέρανε πως Εγώ έκανα τέτοιο πράγμα... εγώ η ντροπαλή με το σκυμμένο κεφάλι! Δεν το είχα πει όμως εγώ... το είχε πει εκείνη! Σε ποιον να εξηγήσω; Σε εμάς το λέτε κυρία; με ρωτάνε τα καημένα τα παιδιά... Ναι ναι σε εσάς την ακούω να λέει... Και κλείνω γρήγορα το στόμα μου πριν προλάβει να πει: Κεριά και λιβάνια, που μου μιλάτε στον πληθυντικό και με κάνετε να αισθάνομαι σαν μουσείο! Στο μεταξύ ήρθε ο άντρας μου και τα προσκάλεσε τα παιδιά, όμορφα και ευγενικά βγάζοντας με από την δύσκολη θέση!

Περάσαμε ένα από τα πιο όμορφα βράδια του καλοκαιριού! Ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα πως το είχα κάνει... και από εκείνη την μέρα είναι πάντα μαζί μου!

Λατρεύει τα παιδιά και θέλει να παίζει και να κάνει σκανταλιές μαζί τους. Όταν θυμώνω και γίνομαι αυστηρή φροντίζει να μου υπενθυμίζει πάντα πώς κάποτε ήμουν και εγώ παιδί και έκανα τα ίδια και χειρότερα! Αποφάσισε να γίνει νονά για 2η φορά, γιατί την πρώτη σύμφωνα με τη γνώμη της, δεν τα πήγα και τόσο καλά. Οπότε αυτή τη φορά είπε να επέμβει για να κάνω τα πράγματα καλύτερα. Έκανε blog, γιατί ήθελε να εκφραστεί... και υπάρχουν μέρες όπως σήμερα που με ξυπνά στις 4 τα χαράματα γιατί έχει μια φοβερή έμπνευση για ανάρτηση! Ένας Θεός ξέρει σε ποιες περιπέτειες έχει να με μπλέξει ακόμα! Μαζί της κάθε μέρα είναι μία νέα πρόκληση! Αλλά αν τη παραδέχομαι σε κάτι είναι πως έχει δίκιο όταν λέει: Ζούμε μόνο μια φορά! Ας την κάνουμε να αξίζει!

Μπορεί να μην το έχω παραδεχτεί ποτέ, αλλά αυτό το μικρό κορίτσι που "κρύβεται" μέσα μου, το αισιόδοξο, το τρελούτσικο, αυτό που ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο, πολύ το αγαπώ! Μου είχε λείψει τόσο πολύ και δεν θέλω να με εγκαταλείψει ξανά ποτέ! Και για όσους μου λένε ότι άλλαξα και ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα τον τελευταίο καιρό... έχω να απαντήσω μέσα από εκείνη! Μα αγαπητοί μου, τώρα πάω καλά!

Clelia!