Τo παιχνίδι των παιδιών στις μέρες μας!

Έχω κάνει από καιρό μία οδυνηρή διαπίστωση. Όλο και περισσότερα παιδιά στις μέρες μας, δυστυχώς δεν παίζουν πια! Για την ακρίβεια δεν παίζουν κανένα παιχνίδι και αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους:

-Γιατί δεν έχουν χρόνο να παίξουν. Μεγάλο κεφάλαιο και δεν θα το θίξω εδώ!

-Γιατί και όταν έχουν χρόνο, δεν ξέρουν πώς να παίξουν! Για αυτό ακριβώς θέλω να σας μιλήσω...

Το καλοκαίρι στο camping, ήταν μία παρέα παιδιών ηλικίας 9-13 χρονών. Κάποια έμεναν εκεί μόνιμα και κάποια άλλα είχαν έρθει οικογενειακώς για επίσκεψη. Αφού τελείωσαν το φαγητό τους, ξεκίνησαν αυτό το εκνευριστικό μαρτύριο «Τώρα τι να κάνω μαμά...» Οι μαμάδες τους πολύ λογικά τους απάντησαν "Πάτε να παίξετε". Όταν άκουσα εκείνο το "Ναι αλλά τι;;;;, δεν έχουμε τίποτα να παίξουμε" (το οποίο ξεστομίζει ενίοτε και ο 5χρονος Δράκος μου και γίνομαι τούρμπο) απογοητεύτηκα εντελώς!

Περνάμε ατελείωτες ώρες ζωγραφίζοντας και ετοιμάζοντας ένα μικρό χωριό! 

Βρισκόταν στην εξοχή, σε ένα μέρος δίπλα στη θάλασσα, με άπειρο χώρο, χωρίς αμάξια, που μπορούσαν να τρέξουν, να παίξουν, να κυνηγήσουν, να γελάσουν, να κάνουν όση φασαρία θέλανε και αυτά δεν έβρισκαν τίποτα να παίξουν. Το μόνο που είχαν σκεφτεί ήταν το τάμπλετ γιατί για αυτό γινόταν η φασαρία! Τώρα τι σόι παιχνίδι είναι αυτό, που ο ένας παίζει και άλλοι πέντε από πάνω του κοιτούν σαν χάνοι, θα σας γελάσω... Σας βλέπω ήδη να κρυφογελάτε και είμαι σίγουρη ότι αυτά που περιγράφω τα έχετε ζήσει και εσείς!

Εκείνο που με χάλασε όμως παραπάνω, σαν απλό παρατηρητή, ήταν η διαπίστωση που έκανα λίγο αργότερα, αφού δεν πήραν το πολύτιμο τάμπλετ, ότι όντως δεν ήξεραν πώς να παίξουν!

Δεν γνώριζαν κανένα από τα παιχνίδια που έπαιζα εγώ στην ηλικία τους! Δεν ήξεραν να παίζουν κρυφτό (αν είναι δυνατόν), μήλα, τζαμί, ψείρες, κουτσό, δεν ήξεραν τίποτα! Μα καλά αναρωτιόμουν από που ήρθαν; Από άλλο πλανήτη; Και ύστερα όταν τα άκουσα να μιλάνε, άκουγα σε μία γλώσσα ακαταλαβίστικη να αναφέρονται σε ηλεκτρονικά παιχνίδια! Πάγωσα...

Μου είναι αδύνατο να διανοηθώ ένα κόσμο χωρίς παιχνίδι... παιχνίδι δημιουργικό, έξω στη φύση, παιχνίδι στην εξοχή... Παιχνίδι που δεν θα περιλαμβάνει psp, τάμπλετ, οθόνη υπολογιστή, κινητό! Παιχνίδι που θα παίζεται με μία μπάλα μόνο, με μία πέτρα, με ένα λάστιχο!

Έτοιμοι για παιχνίδι οι μικροί κατάσκοποι!

Έχω αποδεχτεί πως τα παιδιά μας γεννιούνται σε ένα κόσμο ηλεκτρονικών και η τεχνολογία κυλάει στο dna τους. Αλλά μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι θα χαθεί το ένστικτο του παίζω, τρέχω, κυλιέμαι, πηδώ, σκαρφαλώνω και θα αντικατασταθεί με το παιχνίδι μπροστά σε μία οθόνη υπολογιστή, μέσα σε μία εικονική πραγματικότητα! Πώς έχουμε κατακρεουργήσει έτσι τη φαντασία των παιδιών μας; Πώς τα έχουμε στρέψει στην τεχνολογία και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια; Γιατί δυστυχώς τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που τους αφήνουμε με τόση ευκολία (ή και δυσκολία σε κάποιες περιπτώσεις), δεν έχουνε να τους προσφέρουν τίποτα στη πραγματική ζωή, αλλά τα κάνει να ζούνε σε μία μόνιμη εικονική πραγματικότητα!

Καυχιόνταν μία μαμά ότι το κοριτσάκι της, που ήταν  2,5 χρονών, έκανε παζλ στο tablet  μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα! Και όταν του έδινες ένα απλό παζλ για την ηλικία του, δεν ήξερε πως να πιάσει τα κομμάτια! Δεν κρίνω κανέναν! Δεν κάνω την έξυπνη! Και εγώ δυστυχώς έχω πέσει στην ίδια παγίδα... Διαπιστώσεις κάνω γιατί τα παιδιά είναι ο καθρέφτης μας! Αν μας βλέπουν όλη μέρα με το κινητό ή το τάμπλετ στο χέρι (που εμένα δυστυχώς το ομολογώ, με βλέπουν συχνά), είναι λογικό πως εμάς θα μιμηθούν!

Πήραμε τάμπλετ για να μην μείνουν τα παιδιά μας πίσω από την τεχνολογία! Λες και υπήρχε αυτή η περίπτωση! Και αν με ρωτήσει κάποιος με το χέρι στην καρδιά θα του πω ότι πολύ το έχω μετανιώσει… Γιατί ναι μεν παίζουν με τα παιχνίδια τους αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού τους πάντα το έχουν! Και δεν γίνομαι καθόλου αφοριστική! Τουναντίον πιστεύω πως πρέπει να ξέρουν από όλα! Να χειρίζονται και τα tablet και τους υπολογιστές και τα psp, αλλά να ξέρουν την χρησιμότητα μια μπάλας... Τους αφήνω πάντα με συμφωνία και με το χρονόμετρο της κουζίνας να τρέχει! Γιατί ο κόμης Ρουφήχτρας καραδοκεί! (ήρωας ενός παραμυθιού)  Γιατί ας μη γελιόμαστε εδώ ξεχνιέμαι εγώ που είμαι μεγάλος άνθρωπος, τα πεντάχρονα παιδάκια δεν θα ξεχαστούν;

Αγαπημένο παιχνίδι! Μικρών - Μεγάλων!

Το καλοκαίρι πάντως αφήνουμε πίσω μας τηλεόραση και τάμπλετ (πέρσι και κινητό) και περνάμε μια χαρά! Παίρνουμε μαζί μας ελάχιστα παιχνίδια και παίζουμε παιχνίδια στην εξοχή! Εξερευνούμε τον λόφο, γινόμαστε πρίγκιπες, πειρατές, νεράιδες και δράκοι... Αφήνουμε τη φαντασία μας να οργιάσει... και ξελιγωνόμαστε στο παιχνίδι! Δύο μήνες ήμασταν χωρίς τηλεόραση, tablet και η μαμά χωρίς κινητό! Και ήταν 2 πολύ όμορφοι μήνες. Οι περισσότερες και ομορφότερες αναμνήσεις των παιδιών μου είναι από αυτούς τους 2 μήνες που ζουν και παίζουν στη φύση. Για αυτό και επέλεξα να σας βάλω φωτογραφίες μόνο τέτοιου παιχνιδιού...

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα... γιατί όπως πολύ σωστά μου έχει μάθει μία φίλη "Τα παιδιά είναι σαν τα λουλούδια! Για να αναπτυχθούν σωστά θέλουν χώμα, νερό και ήλιο...". Ας τα διδάξουμε τις χαρές των παιχνιδιών της εξοχής και ας δώσουμε εμείς πρώτοι το παράδειγμα! Ας μην αφήσουμε την μαγεία του πραγματικού παιχνιδιού να χαθεί… Εσύ μαμά που μόλις διάβασες το άρθρο… Κλείσε τον υπολογιστή, κινητό, τάμπλετ και γίνε για λίγο η βασίλισσα του κάστρου… Τι εννοείς που είναι το κάστρο; Δεν βλέπεις που το έχτισαν τα παιδιά σου με τα μαξιλάρια του καναπέ, σε εκείνη τη γωνιά;

Clelia

Αφορμή για αυτό το άρθρο πήρα από το Παιχνιδάκι της φίλης μου Γιούλης. Διαβάστε πως ο γιος της εθίστηκε με το τάμπλετ.