Το μικρό μας θαύμα!

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι... έναν ειδικό φόρο τιμής που έχω να αποδώσω κάπου! Ένα πελώριο ευχαριστώ που χρωστώ, που ακόμα δεν έχω καταφέρει να εκπληρώσω σε όλο του μεγαλείο αλλά πάντα ελπίζω ότι θα το κάνω! 

Στη ζωή δυστυχώς (ή και ευτυχώς) τίποτα δεν είναι εύκολο! Έτσι πριν από 6 περίπου χρόνια χρειάστηκε να δώσουμε τον δικό μας μικρό οικογενειακό αγώνα για να πετύχουμε κάτι που άλλοι δεν μπορούν να φανταστούν καν πόσο κόπος χρειάζεται για το αυτονόητο... για να αποκτήσεις παιδιά! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πώς και το γιατί! Κάποια στιγμή ίσως αφηγηθώ και τη δική μας ιστορία... 

Όταν λοιπόν ήρθε το πολυπόθητο αποτέλεσμα και ήμουν επιτέλους έγκυος, άρχισαν κάποια άλλα προβλήματα που ούτε καν φανταζόμουν! Τέτοιες μέρες πριν από 6 χρόνια διένυα τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μου και είχα φριχτούς και αφόρητους πόνους! Οι οδηγίες του γιατρού σαφέστατες... Για να κρατήσεις τα μωρά πρέπει να είσαι μονίμως ξάπλα... Όχι ότι ήθελα να κάνω την τρελή ζωή, αλλά από την τόση ξάπλα αποτελειώθηκα... Συνειδητοποίησα με φρίκη πώς τελικά ναι μεν το δύσκολο ήταν να μείνω έγκυος, αλλά ήταν ακόμα πιο δύσκολο να καταφέρω να κρατήσω αυτά τα παιδιά στην κοιλιά μου και να τα φέρω στη ζωή! 

Παραμονή Δεκαπεντάυγουστου λοιπόν, και όλοι ανεξαιρέτως γιορτάζουν και χαίρονται στο camping (που αλλού;) και εγώ μόνη ξαπλωμένη σε μία καρέκλα που μάλλον είχαμε γίνει ένα, πονάω και σκέφτομαι το βαρύ φορτίο ευθύνης που έχω! Απέχω από τις γιορτές και τα πανηγύρια, όχι από επιλογή, αλλά από εντολή γιατρού για ακινησία!

Δεν είμαι ο πιο θρήσκος άνθρωπος του κόσμου. Πιστεύω με έναν δικό μου τρόπο! Ούτε είμαι ο άνθρωπος που βλέπει οράματα! Απελπισμένη ήμουν και σκεφτόμουν απλά αν θα τα βγάλω πέρα... Αλλά εκείνες τις ατελείωτες ώρες της ξάπλας, της μοναξιάς και της σκέψης, εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, αισθάνθηκα τη χάρη Της! Με κάποιον τρόπο τρύπωσε στο μυαλό μου η ιδέα! Ας έφταναν στη ζωή υγιή και γερά και εγώ θα έδινα και στα δύο το όνομά της... Αυτή η σκέψη με κρατούσε πάντα... και δεν ξέρω να εξηγήσω γιατί αλλά όταν το σκεφτόμουν πάντα είχα την πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά! Ευτυχώς η εγκυμοσύνη παρά τα διάφορα προβλήματα εξελίσσονταν κανονικά! 

Τα ονόματα των παιδιών οριστικοποιήθηκαν σχεδόν αμέσως μόλις μάθαμε τα φύλα τους! Κωνσταντίνος και Νεφέλη! Δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα, μόνο στον άντρα μου, αλλά εγώ είχα αποφασίσει ότι θα έπαιρναν και το όνομά Της ο κόσμος να χαλάσει! Την ημέρα της βάφτισης και κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, πήρα παράμερα τους νονούς και τους είπα μαζί με τα γνωστά ονόματα να πούνε και δύο ονόματα ακόμη! 

Ακόμα δεν θα ξεχάσω τι σούσουρο έγινε στην εκκλησία, όταν ακούστηκε κάτι διαφορετικό από αυτό όλοι που ήξεραν! Δέσποινα- Νεφέλη και Μάριος- Κωνσταντίνος! Όποιος όμως με κοίταξε, κατάλαβε! Ήταν το δικό μου μικρό, μυστικό ευχαριστώ σε Εκείνη που πρόσεχε τα μικρά μου από ψηλά, που με αξίωσε να γίνω και εγώ μανούλα, που πρόσεχε εμένα την ίδια, που αισθανόμουν τη χάρη της σε όλη την εγκυμοσύνη, που όταν λιγοψυχούσα πάντα με κάποιον τρόπο που έδειχνε πώς όλα θα πάνε καλά!!!

Κάθε χρόνο όταν ξημερώνει Δεκαπεντάυγουστος είναι μία μικρή γιορτή μόνο για μένα και τα παιδιά μου! Χωρίς πάρτι, χωρίς φασαρίες... Μία μέρα που πάμε σίγουρα στην εκκλησία! Είναι η μόνη μέρα του χρόνου που τα φωνάζουμε με τα ιδιαίτερα τους, τα κρυφά τους, ονόματα όπως λένε! Μία μέρα αφιερωμένη σε Εκείνη! Μια γιορτή που μας θυμίζει το θαύμα που ζήσαμε και μάλιστα εις διπλούν! Που μας θυμίζει ότι το να πιστεύουμε κάπου είναι αξία ανεκτίμητη! 

Δέσποινα και Μάριε,

να ζήσετε αγάπες μου! Να είστε πάντα υγιή, ευτυχισμένα και να έχετε πάντα τη χάρη Της!!!

Μανούλες όλου του κόσμου που δυσκολευτήκατε, ή όσες ακόμα δεν τα καταφέρατε... μην το βάζετε ποτέ κάτω! Να ξέρετε πώς πάντα κάποια είναι πάντα στο πλευρό σας!!!