10 πράγματα που θα ήθελα να ήξερα πριν κάνω δίδυμα!

Την χαρά του να γίνω μαμά, παρόλο που λίγο δυσκολεύτηκα και χρειάστηκα ένα μικρό θαύμα, το σύμπαν μου την έστειλε σε προωθητική κίνηση 2 σε 1! Όσο χαρούμενη και αν ήμουν λοιπόν στην διάρκεια της εγκυμοσύνης, είχα ενημερωθεί πάρα πολύ για το τι έπρεπε να περιμένω με τα δίδυμα! Είχα διαβάσει, είχα προετοιμαστεί και πίστευα πώς το δύσκολο ήταν να τα καταφέρω να τα κρατήσω στη ζωή και να γεννηθούν γερά! Μετά, παρόλα όσα είχα διαβάσει φανταζόμουν τη ζωή μας σαν διαφήμιση του βιτάμ. Πανευτυχής μαμά, χαρούμενος μπαμπάς και 2 υπέροχα μωρά που δεν κλαίνε ποτέ... και ύστερα ξύπνησα! Και συνειδητοποίησα πώς τα βάσανα μόλις είχαν αρχίσει και μπορεί να ήταν γλυκά δεν έπαυαν όμως να είναι βάσανα...

Οπότε αποφάσισα να γράψω 10 πράγματα που θα ήθελα να ήξερα πριν κάνω δίδυμα και που ποτέ κανείς δεν μου είπε, για τις μελλοντικές γενιές!

#1.Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος για τα δίδυμα.

Είναι μια πικρή αλήθεια! Όσο και αν είχα διαβάσει, όσο και αν νόμιζα ότι είχα προετοιμαστεί, όσο και αν πίστευα πως τα ήξερα όλα, όσα και αν το φανταζόμουν... δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έζησα τις πρώτες μέρες, τις πρώτες βδομάδες για να μην πω τους πρώτους 3 με 6 μήνες.  Όχι δεν θέλω να τρομοκρατήσω τις μανούλες που περιμένουν δίδυμα, απλά η ζωή ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία! Το σκέφτεσαι ναι μεν κάπως και προσπαθείς να είσαι προετοιμασμένος, αλλά όταν χρειάζεται να αλλάξεις τα μωρά γύρω στις 20 φορές τη μέρα, εεε... απλά σε ξεπερνά! Ούτε ότι θα σηκωνόμασταν εναλλάξ από 16 φορές τη νύχτα με τον άντρα μου (32 στο σύνολο και ήταν το ρεκόρ μας). Μην στεναχωριέστε όμως, σιγά σιγά (στην αρχή με ρυθμούς χελώνας) τα πράγματα πάνε λίγο καλύτερα...

#2.Πρέπει να έχεις βοήθεια! 

Πολύ ωραία τα είχα στο μυαλό μου ότι δεν θέλω βοήθεια, αλλά τις πρώτες μέρες μέχρι να συνηθίσω, με έπιανε πανικός και μόνο στην ιδέα ότι θα μείνω σπίτι μόνη μαζί τους! Οκ η απειρία δεν είναι καλή σύμβουλος... αλλά έπιανα τον εαυτό μου να παρακαλάει να μη ξυπνήσουν μέχρι να έρθει μία γιαγιά! Για αυτό αφήστε υποδείξεις του τύπου μπορώ όλα μόνη μου! Αποδεχτείτε το και ζητήστε όση βοήθεια μπορείτε να έχετε! Ίσως έτσι καταφέρετε να κάνετε ένα φυσιολογικό μπάνιο ή να φάτε σαν άνθρωπος!

#3. Ποτέ δεν θα τα κάνετε όλα τέλεια!

Έβλεπα άλλες μαμάδες να έχουν καλοχτενισμένα και καλοντυμένα μωρά και ζήλευα! Για εμένα ήταν άθλος το να ετοιμαστούμε και να φύγουμε από το σπίτι! Πανηγύρισα την πρώτη φορά που πήρα μόνη μου το καρότσι και τόλμησα να βγω και με τα 2! Κανένας δεν μπορεί να σε καταλάβει αν δεν το ζήσει! Μπορεί να λένε όλοι σιγά μωρέ και τι έκανες, αλλά πείτε μου εσείς πώς θα αντιδρούσατε αν το ένα έκλαιγε γοερά και το άλλο κοιμόταν στο καρότσι! Πώς να σηκώσεις αγκαλιά το ένα και να σπρώχνεις το διπλό καρότσι με το άλλο; Να σας θυμίσω ότι είμαι από τον πλανήτη γη και δυστυχώς έχω μόνο 2 χέρια! 

#4.Δεν κάνεις κακές αρχές και προσπαθείς να τα κάνεις αυτοεξυπηρετούμενα.

Ειλικρινά το πιστεύω ότι η φύση προνοεί! Για κάποιο μαγικό τρόπο τα δίδυμα μαθαίνουν αλλιώς! Δεν τα κανακεύουμε τόσο πολύ και δεν διεκδικούν επίσης τόσο πολύ! Τουλάχιστον όχι και τα 2! Εμένα ας πούμε η μικρή μου, όπου την έβαζα καθόταν! 'Ήσυχη, ήρεμη , κυρία! Σπανίως έκλαιγε! Ο μικρός όμως χαλούσε τον κόσμο, καπετάν φασαρίας! Αλλά τον έστρωσα αναγκαστικά αφού όσο και αν έκλαιγε υπήρχαν στιγμές που απλά δεν μπορούσα να τον πάρω αγκαλιά! Τελεία! Με τον καιρό δε διαπίστωσα πώς έπαθα ανοσία στο κλάμα! Ακόμη και τώρα αν κλαίει κάποιο παιδάκι δεν μου φαίνεται παράξενο, σαν να έιναι ένας ήχος που το αυτί μου απλά έχει αποδεχτεί...
Επίσης, όταν ήμασταν οι 3 μας βόλτα ( βλέπε #4) ποτέ μα ποτέ δεν τους έβγαζα έξω από το καρότσι! Για ένα μαγικό τρόπο συνήθισαν και μετά από 2-3 φορές δεν ζητούσαν και αυτά να βγουν έξω! Όταν δε σε ηλικία 6 μηνών κατάφεραν να σηκώνουν μόνα τους το μπιμπερό πίστεψα ότι ξεπαίδιασα! Για αυτό θέστε τους κανόνες σας από την αρχή! Είναι βέβαιο πώς αυτά θα συνηθίσουν!

#5. Κάνεις τα πάντα για να τα συγχρονίσεις και μετά τα πάντα για να τα ξεσυγχρονίσεις.

Με το που γεννιούνται  αν θέλεις να έχεις την ευκαιρία να κοιμηθείς 1 ώρα, να κάνεις μπάνιο κλπ. πρέπει να προσπαθήσεις να τα συγχρονίσεις! Τα κοιμίζεις ίδια ώρα, τα αλλάξεις ίδια ώρα (χρειάζεται- δεν χρειάζεται) , τα ταΐζεις ίδια ώρα! Παράλληλο τάισμα όσο αυτό είναι εφικτό! Έρχεται λοιπόν εκείνη η ευλογημένη ώρα που θα πάνε σχολείο, για να σου πούνε ότι είναι τόσο κολλημένα μεταξύ τους, που πρέπει να κάνεις τα πάντα για να τα ξεκολλήσεις! Μέχρι και άλλο φαγητό να στέλνεις! Και εκεί βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο που έκανες τα πάντα για να συγχρονιστούν και τώρα πρέπει να τα ξεσυγχρονίσεις! Εντάξει υπερβάλω λίγο! Απλά και τώρα να ξανα-έκανα δίδυμα, πάλι τα ίδια θα έκανα αφού θεωρώ ότι ο πρώτος χρόνος είναι απλά μία περίοδος επιβίωσης!

#6. Τα πράγματα όσο πάνε θα καλυτερεύουν!

Είμαι πλέον στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι ισχυεί!!! Θυμάμαι εκείνες τις πρώτες βόλτες που πηγαίναμε 40 ημερών και έβλεπα κάποιον άλλον με καρότσι και ρωτούσα με απόγνωση... θα στρώσει ποτέ; Και με κοιτούσαν και εκείνοι με απόγνωση και καταλάβαινα πως μάλλον δεν θα στρώσει ποτέ! Ε λοιπόν λάθος! Στρώνει!!!  Γίνεται όλο και καλύτερο! Σας μιλάω ειλικρινά!!! Είναι ένα δύσκολο εξάμηνο άντε πρώτος χρόνος και μετά όλα αλλάζουν μαγικά!!! Έρχεται  η στιγμή που θα είναι τόσο καλά τα πράγματα που θα αναρωτιέστε γιατί δυσκολευόσασταν πριν! Η στιγμή που ξαφνικά θα είστε μία προνομιούχα μαμά γιατί εσείς θα έχετε ξεπαιδιάσει και οι άλλοι θα ασχολούνται με πιπίλες και πάμπερς του δεύτερου παιδιού! Εσείς θα έχετε λύσει τα ψυχολογικά σας γιατί έχετε μάθει απλά να μοιράζεστε ανάμεσα στα δύο, και οι άλλοι θα στεναχωριούνται ότι παραγκωνίζουν το πρώτο παιδί!

#7. Δεν θα καταλάβετε ποτέ τι θα πει να έχεις ένα παιδί!

Ποτέ!!! Έβλεπα με τι ευκολία τα έκαναν όλα, όσοι είχαν ένα παιδί και μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα! Πόσο πρόθυμοι ήταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες να κρατήσουν το πρώτο παιδί, ενώ εμείς για τα 2 έπρεπε να καταστρώσουμε ολόκληρη πολεμική μάχη, να είναι σε ετοιμότητα και οι 2, γιαγιά και παππούς! Πόσο το χαίρονταν και η μαμά και ο μπαμπάς, ενώ εμείς κοιτούσαμε πώς θα επιβιώσουμε οι 4 μας μέσα στο σπίτι!  Και μετά το κερασάκι στην τούρτα ήταν να ακούω πόσο είχαν κουραστεί με το ένα παιδί , πόσο δεν κοιμόταν και πόσο είχε αλλάξει η ζωή τους! Και το ξέρω πώς τώρα που τα λέω στεναχωρώ πολλούς αλλά αν δεν έχετε ζήσει διδυμοκατάσταση απλά δεν ξέρετε τι θα πει κούραση! Ερχόταν η Δευτέρα και πήγαινα στο γραφείο να δουλέψω δωδεκάωρο και έλεγα αχ τι καλά θα ξεκουραστώ! Οπότε συγνώμη που δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κανέναν σας όταν λέγατε πόσο έχετε κουραστεί με το ένα παιδί... γιατί απλά στα μάτια μου το ένα ήταν ίσο με κανένα!

#8.Θα είστε μια "διάσημη μαμά".

Θα δείτε ότι στο δρόμο θα σας σταματάει ο κόσμος να σας ρωτάει για αυτά! Να τα χαζεύει, να σας δίνουν κουράγιο. Στο σχολείο αργότερα θα είστε διάσημη! Θα είστε η μαμά των διδύμων και γενικά θα είναι όλοι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν! Για παράδειγμα το καλοκαίρι ήμασταν σε ένα πάρτι ενός φίλου μας, που το έκανε σε παιδική πισίνα! Έλα όμως που τα αποδυτήρια ήταν αγοριών και κοριτσιών ξεχωριστά και εγώ ήμουν η μόνη μαμά στο πάρτι που δεν ήξερα που να πρωτοπάω! Ε λοιπόν, όλες μα όλες οι μαμάδες του σχολείου προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν λόγω της κατάστασης! Έχει και αυτό τη χάρη του!

#9. Έχουν μεταξύ τους μία μαγική σύνδεση.

Το πιστεύω! Τα δικά μου δεν ήταν στον ίδιο σάκο και όμως γνωρίζονταν από την κοιλιά! Τα κοιμίζαμε στην ίδια κούνια μέχρι 4 μηνών! Ε λοιπόν, τα βάζαμε το ένα στην μία πλευρά το άλλο στην άλλη και στη διάρκεια της νύχτας αυτά πλησίαζαν τα κεφαλάκια τους και τα ακουμπούσαν ή πιανόντουσαν από το χεράκι! Ήταν απίστευτα συγκινητικό! Σε ηλικία 7 μηνών η μικρή που ήδη έκανε βόλτες στο κρεβάτι της, ενθάρρυνε με όποιο τρόπο μπορούσε τον αδερφό της να σηκωθεί και να σταθεί όρθιος! Και εκείνος τα κατάφερε...  Όλα σχεδόν τα κάνανε μαζί!!! Περπάτησαν, μίλησαν, έκοψαν πάνα... όλα μαζί!

10. Θα ζήσετε συγκλονιστικές στιγμές που μόνο οι γονείς διδύμων ζούνε!

Μου το είχε πει κάποιος με δίδυμα και δεν τον είχα πιστέψει ότι θα ζήσω συγκλονιστικές στιγμές! Πόσο δίκιο είχε! Σχεδόν 6 χρόνια μετά δεν μετανιώνω για τίποτα! Μπορεί όλα να είναι πιο κουραστικά στο σπίτι έχοντας 2 παιδιά αλλά και όλα είναι απείρως πιο διασκεδαστικά! Από το πως καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς να μιλάνε, το πώς ανταλλάσσουν πιπίλες στο λεπτό, το πώς διασκεδάζουν μαζί, πώς πιάνουν κουβέντα πριν κοιμηθούν και πολλά πολλά άλλα! Ήταν τόσα πολλά που όλο λέγαμε να έχουμε μια κάμερα στο δωμάτιο τους να τα καταγράφει!!!

Αυτή η αλληλεπίδραση που έχουν τα παιδιά μου, αυτό το κάτι διαφορετικό που τα ενώνει και θα τα ενώνει μια ζωή, δεν το αλλάζω με τίποτα! Ναι, αγαπιούνται πολύ... πολύ περισσότερα από ότι τα άλλα αδέρφια και είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσω σε κάποιον να καταλάβει το πόσο ξεχωριστά δεμένα είναι! Όλα είναι διαφορετικά σπίτι μας! Από την ώρα που σηκώνονται μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούν!!! Όλα είναι τακτοποιημένα και μοιρασμένα αλλιώς!!! Αν για κάτι χαίρομαι είναι που στο σπίτι μας υπάρχει μία φοβερή ισορροπία στα πάντα! Και αυτό οφείλεται σίγουρα στον ταυτόχρονο ερχομό των δύο παιδιών!

Το να περιμένεις δίδυμα δεν είναι σίγουρα το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο! Πολλά θα ήθελα να ξέρω από πριν! Ιδανικά θα ήθελα να είχα δει ένα τρέιλερ με τα προσεχώς της ζωής μου. Όμως όταν ήρθαν οι μικροί μου πρωταγωνιστές, δεν ήξερα τίποτα και όλα τα ανακάλυπτα στην πορεία! Εδώ διάλεξα να σας αναφέρω μόνο 10 από τα πράγματα που θα ήθελα να ήξερα πριν κάνω δίδυμα! Και δυστυχώς έχω στο μυαλό μου άλλα 100...

Το βασικότερο που έχω να σας πω είναι το εξής: Μπορεί να είστε άυπνοι μέρες, μπορεί να πέφτετε κάτω από την κούραση, μπορεί η αγκαλιά σας να είναι τόσο γεμάτη από παιδιά που να πάθετε overdose, μπορεί να ονειρεύεστε μία ζωή φυσιολογική χωρίς κλάμματα κάθε δευτερόλεπτο, αλλά πιστέψτε με το να έχεις δίδυμα είναι ένα προνόμιο που λίγοι έχουν και είμαι βέβαιη πως θα το καταλάβετε στην πορεία, όπως το κατάλαβα και εγώ!!! Για αυτό και μόνο αξίζουν όλες οι δυσκολίες του κόσμου! Οπότε ζήστε και χαρείτε αυτές τις στιγμές όσο μπορείτε παραπάνω... δυστυχώς για πολλούς από εμάς δεν θα ξανα-έρθουν!!!Εξάλλου το πόσο πολύ τα αγαπώ προσπάθησα να σας το περιγράψω εδώ!

Clelia!

Παρά τα όσα έγραψα παραπάνω να σας πω, αν και το έχω ξαναγράψει στο ταξίδι μου προς τις σπουδές, ότι σε ηλικία 2 μηνών γύρισα στη δουλειά μου, σε ηλικία 3 μηνών είχα δουλειά, εξεταστική και τα δίδυμα! Όλα γίνονται αν το θέλουμε οπότε ας αφήσουμε τις δικαιολογίες!

Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς (γιαγιάδες-παππούδες, αδέρφια) για τη βοήθεια που μας δώσατε εκείνους τους πρώτους μήνες, για τις φορές που ταΐσατε, πλύνατε, αλλάξετε, νανουρίσατε τα παιδιά μου!!! Και φυσικά για όλη τη βοήθεια που μας δίνετε μέχρι σήμερα!!!
Αλέξη και Όλγα ποτέ δεν ξεχνώ ότι είχατε την τρέλα να κρατήσετε τα 50 ημερών παιδιά μου, μια ολόκληρη μέρα και νύχτα, και να κοιμηθώ επιτέλους σαν φυσιολογικός άνθρωπος!!!