Νομίζω πως σε όλα υπάρχουν όρια. Ναι, είμαστε κάποιες φορές υπερβολικοί, υπερπροστατευτικοί αλλά παράλληλα, εγώ τουλάχιστον προσπαθώ να τους δίνω και χώρο για να μάθουν, να αναπτυχθούν, να γίνουν ανεξάρτητοι. Καθώς μεγαλώνουν όλα αυτά έρχονται σταδιακά και από μόνα τους. Δεν πρέπει να τα αφήσουμε μόνα τους προσπαθώντας τα βγάλουμε από την γυάλα... τραβώντας τα. Εξάλλου κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες. Αν εμείς οι γονείς βρούμε ισορροπία νομίζω πως θα τα καταφέρουμε. Ήδη η μεγάλη μου κόρη πλησιάζει στην εφηβεία και ενώ από την μία φοβάμαι, για μένα και τις αντιδράσεις μου αλλά και για αυτήν την ίδια και τους κινδύνους γύρω της, από την άλλη έχω την ελπίδα πως αν είμαι δίπλα της, στο σημείο που πρέπει, θα πάνε όλα καλά! Και μην ξεχνάς... "το καλοκαίρι δεν ήρθε ακόμα" (δικό μου) και ... "μην τρέχεις γιατί πάλι θα χτυπήσεις την πληγή σου" (δικό σου!) Εξαιρετικά αφιερωμένα σε μας, Κλειώ μου!
Kathy

Πολύ σωστή η τοποθέτησή σου. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και νιώθω πως έχω δημιουργήσει μια γυάλα για την μικρή μου Νίνα και με αγχώνει...Με αγχώνει διπλά. Από τη μία αν εκείνη είναι μεθαύριο έτοιμη να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα και από την άλλη αν έγώ είμαι έτοιμη να σπάσω αυτή τη γυάλα... Εξαιρετικό θέμα/προβληματισμός!

Δυστυχώς έχεις δίκιο! Τα πολύτιμα παιδάκια μας, που πολλοί από εμάς δυσκολευτήκαμε και προσπαθήσαμε πολύ να αποκτήσουμε, μεγαλώνουν όντως υπερπροστατευμένα.
Εχουν αλλάξει κι οι συνθήκες από τότε που μεγαλώναμε εμείς, αλλά αν το καλοσκεφτούμε πάντα αυτό γινόταν: η προηγούμενη γενιά φοβόταν το καινούριο και οι νέοι άνθρωποι ήταν αισιοδοξοι και πίστευαν στις δυνάμεις τους. Ας μην τους στερήσουμε αυτή την ορμή και τα κάνουμε ανίκανα να ζήσουν, να αισθανθούν και να διαχειριστούν καταστάσεις, γιατί τότε θα είναι πιο ευάλωτα από ποτέ, κι εμείς δυστυχώς ή ευτυχώς δε θα είμαστε πάντα εκεί...
Καλημέρα!

ειναι απλο Κλειω μου...δουλευουμε τοσο πολυ που εχουμε τυψεις, οπότε θελουμε να προσφερουμε τα παντα στα παιδια μας. Γιατί εγω θυμαμαι τη μητερα μου να ειναι σπιτι μαζι μας τουλαχιστον μεχρι την Τεταρτη δημοτικου και φυσικα ημασταν εξω στα χωραφια για παιχνιδια. τωρα δυστυχως οι ρυθμοι ειναι τρελοι, ο χρονος ελαχιστος και ειναι κλεισμενα μεσα σε 4 τοιχους.
οπως και να εχει ομως ολοι μπορει να βαζουμε ορια αλλα εχουμε και τις στιγμες που τα αφηνουμε εντελως χαλαρα να κανουν οτι θελουν...ρωτα τον μικρο μου που οταν τσακωνονται δεν μπαινω καν στη μεση...εκτος αν πεσει καμια ξωφαλτση :)

Σωστά είναι όλα όσα γράφεις και νομίζω το ξέρεις αυτό και η ίδια. Πιστεύω κι εγώ ότι (πάρα πολλά από) τα σημερινά παιδιά είναι μαλθακά λόγω του τρόπου ανατροφής από τους γονείς τους. Μαλθακά και εγωκεντρικά. Χωρίς ιδιαίτερες αντοχές στις δυσκολίες, χωρίς στόχους για το μέλλον. Αποπροσανατολισμένα από την αρχή. Λογικό κι αναμενόμενο αυτό, όμως: τον κόσμο πρέπει να τον ανακαλύπτεις μόνος σου για να τον χαίρεσαι, όχι να σου τον δίνουν στο πιάτο! (Και όχι, δεν είναι χαρούμενα τα παιδιά όταν τους τα δίνουν όλα, οπότε δεν υπάρχει κανένα δίλημμα του τύπου "ή το παιδί μου θα είναι χαρούμενο τώρα, ή στο μέλλον ως ενήλικος/η". Όταν το μεγαλώνουν σωστά, πάντα χαρούμενο θα είναι. Γιατί μη νομίζει κανείς ότι θα του κάνει τόσο μεγάλο κακό και θα το στεναχωρήσει τρομερά, αν αφήσει και λίγο χώρο στη ζωή του για την απογοήτευση, την προσπάθεια, τον πόνο ακόμη, την ανία, κάποιο άγχος. Από αυτά τα δυσάρεστα προκύπτουν ιδιότητες όπως η δημιουργικότητα, η υπευθυνότητα, η εργατικότητα - η ωριμότητα, στο τέλος - τέλος.)
Πάντως, δεν πιστεύω ότι οι γονείς των υπερπροστατευμένων παιδιών δίνουν μεγάλη σημασία στο συναίσθημα, όπως έγραψες. Μάλλον να το αποφύγουν προσπαθούν, να το αντικαταστήσω με άλλα στοιχεία, ίσως γιατί οι ίδιοι νιώθουν άβολα με αυτό. Εξ ου και η τόση προσφορά υλικών αγαθών και η προσπάθεια να αποφύγουν τα παιδιά τους τα αρνητικά συναισθήματα.
Οι γονείς που συμπεριφέρονται όπως περιέγραψες στην ανάρτηση, τον εαυτό τους σκέφτονται κυρίως και όχι τα παιδιά τους - αυτό μού είναι ξεκάθαρο (γιατί το να υποστηρίξει κανείς ότι εν έτει 2016 οι γονείς ακόμη προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά τους όσα στερήθηκαν οι ίδιοι - με δεδομένο ότι δεν μεγάλωσαν σε καμια Κατοχή, φερ'ειπείν, για να χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα μέχρι σήμερα - είναι τραβηγμένο). Σημασία έχει το γιατί, αλλά αυτό για τον καθένα είναι διαφορετικό.

κι εγω τα σκεφτομαι κατι τετοια... και πραγματικα προσπαθω να κρατιεμαι... και να τον αφηνω να λυνει οτι τον απασχολει...τα προβληματα του... Προσπαθω να του δειξω τροπους να τα χειριζεται και να επιλεγει... Θελω να ειναι ανεξαρτητος και δυναμικος και να στηριζεται στον εαυτο του... Κι αλλες φορες με πιανει το υπερπροσταυτευτικο μου... γιατι πως να το κανουμε... ειναι το μωρο μου.. Αχ δεν ξερω... Μακαρι να τα καταφερουμε...

Φυσικές και λογικές συνέπειες Κλειώ μου.
Δεν αμφισβητώ την αγάπη των σημερινών γονιών, ο τρόπος όμως που την εκφράζουν δείχνει περισσότερο άγνοια ή εγωισμό.
Ο άνθρωπος μαθαίνει καλύτερα μέσα από τις πράξεις, τα λάθη, τα παραδείγματα. Το έγραψες τόσο όμορφα "Όταν εγώ δεν είμαι έτοιμη και φοβάμαι να του βγάλω τις βοηθητικές ρόδες, θα μπορέσει ποτέ να μάθει να κάνει ποδήλατο μόνο του;" Κι αυτό ισχύει για όλα όσα έχει να μάθει , όχι μόνο για το ποδήλατο. Οι βοηθητικές ρόδες, είναι δεκανίκια. Αν δεν τα πετάξει ποτέ, μόνος του δεν θα περπατήσει κανείς.
Αναρωτιέμαι όμως...γιατί να υπάρχουν αυτοί που διαφωνούν; με ποια επιχειρήματα; :)

Κλειώ χαίρομαι που τακτοποίησες τις σκέψεις σου!!!
Λοιπόν επειδή κι εγώ τα σκέφτομαι αυτά πιστεύω πως φταίει κι ένα ακόμη πράγμα σε εμάς που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε αυτά τα χρόνια... Φταίει κι ο μεγάλος όγκος πληροφοριών που δεχόμαστε από ειδικούς και "ειδικούς"... παίρνουμε παίρνουμε πληροφορίες και δε προλαβαίνουμε να τις φιλτράρουμε... αποτέλεσμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε σωστά όσα ακούμε ή διαβάζουμε! δε μπαίνουμε στο κόπο ή δε προλαβαίνουμε να σκεφτούμε τι είναι αυτό που ακούσαμε ή διαβάσαμε... πάμε να το εφαρμόσουμε! για να έχουμε χαρούμενα κι ευτυχισμένα παιδιά! για να φτιάξουμε αναμνήσεις κτλ.... Ενώ θα έπρεπε να φιλτράρουμε πρώτη τη πληροφορία να δούμε αν μας ταιριάζει, αν κάνει για τα παιδιά μας, αν είναι εντάξει για την οικογένεια μας κτλ κτλ...
Κάπως έτσι ρε Κλειώ το έχω στο μυαλό μου.... και δε λέω πως φταίει μόνο αυτό... αλλά νομίζω παίζει ρόλο....
Χαίρομαι που έβαλες ένα τέτοιο θέμα!!!
σε φιλώ!!!!